Teken

Zeezout, mooi woord. In zo´n glazen potje. Je moet aan de dop draaien, dan komt het eruit. Ik zoek ernaar in de supermarkt. Volgens mij sta ik voor de juiste schappen. Mensen die met mij om moeten gaan, zeggen dat ik er niet sterk in ben, in iets zoeken. Ja, denk ik dan altijd, als je het meteen vindt, kun je het nauwelijks zoeken noemen. Ik zie het zeezout niet, loop een eindje terug en benader het rek van de andere kant. Soms helpt dat. Nu niet. 
Het is nog vroeg op de zaterdagmorgen. Dan kun je iemand die in de winkel werkt, best benaderen zonder dat je storend bezig bent. “Mag ik u iets vragen?” vraag ik aan een slaperige vrouw die kaas staat te sorteren. Ze knikt met tegenzin. “Ik zoek het zeezout.”
Ze wijst naar het rek waar ik het zou moeten vinden, en vraagt of het daar niet staat.
Ik schud mijn hoofd, zeg niet: “Vandaar mijn vraag.” We kunnen allemaal ontzettend kwetsbare mensen zijn. 
Ze zegt dat ze even met me meeloopt, wat ze ook doet. Samen kijken we nu naar een lege plek in het rek. Dan zegt ze: “Als het er niet staat, hebben we het niet.” Deze woorden verrassen me niet. Ze voegt eraan toe: “Misschien vanmiddag.” Ik ga principieel nooit meer dan één keer per dag naar een supermarkt en dat vind ik al vaak. “Dank u wel,” zeg ik blij.
Je kunt makkelijk een paar dagen zonder zeezout, houd ik mezelf voor terwijl ik een razend tempo andere levensmiddelen vergaar.
Bij de kassa laat ik een plastic doosje met blauwe bessen vallen. Dat opent zich op de vloer en de bessen verspreiden zich dartel alle kanten op. Er lijken er veel meer in te zitten dan je bij aankoop dacht. Zulke kleine gebeurtenissen beschouw ik als een teken: vanmiddag hier niet terugkeren voor zeezout!