Toeval

Verdwalen kan aangenaam zijn. Ik schreef het hier al vaker. Behalve natuurlijk als je haast hebt, maar het is ook aangenaam zo min mogelijk haast te hebben. In de auto leidt de Ton Tom je door een vreemd landschap of door een vreemde stad, want dat vinden we handig. Je hebt nooit meer ruzie met degene die de kaart leest. Ruzies vreten energie, maar kunnen een verfrissende uitwerking hebben als ze voorbij zijn. Als je verdwaalt kun je veel verrassends ontdekken. Er komen nu ook schoenen waarvan de zolen je de weg wijzen. Ik hoorde het in het journaal van gisterochtend. Er is een verbinding tussen je telefoontje en de schoenen. Je toetst je bestemming in. Trilt de linkerzool, ga je linksaf, trilt de rechter, rechtsaf. Deze ontwikkeling is nuttig, maar ook treurig. Als je te voet verdwaalt is dat nog avontuurlijker dan ik de auto, want lopend zie je meer. Daarbij kan het toeval je leven veranderen. Als je alles volgens planning doet, gebeurt dat niet zo snel. Je gaat de deur uit, zomaar, niet op schoenen waarvan de zolen de richting bepalen. Je gaat zomaar de linkerhoek om en niet de rechter. Iemand vraagt je de weg. Jullie raken in gesprek. Dat gesprek is prachtig. Je wijst naar het café aan de overkant: `Zullen we een glas drinken?’ Uur later ben je in een ander leven beland. Kan. Dit had ook kunnen plaatsvinden als je op dirigerende schoenen was gaan wandelen, maar dan is het toeval toch iets verder weg. Het toeval is ook het gevolg van lós leven, van de vrije ruimte die je jezelf geeft, van spontaniteit.