Tomaat

Of het aan mijn buurt ligt, weet ik niet, maar je ziet zelden dat hier iemand de auto staat te wassen voor de deur. Gisteren wel, en ook nog in de vroege ochtend. Nou ja, vroeg, wat is vroeg? Rond half acht. Ik loop naar de fitnessclub en dan zie ik die auto, een rode,  en een man en twee emmers. Hij heeft een ferme manier van poetsen en kijkt er ontzettend schichtig bij. Misschien voelt hij zich schuldig. We moeten zuinig zijn met water en meneer staat daar dan zijn auto te wassen, mooie boel. Kan best zijn dat net gedoucht heeft en het water heeft opgevangen. Vandaar die twee emmers, korte douche. Dan is er dus geen enkele reden schichtig te kijken, hij is juist heel goed bezig, maar ja, wie weet dat? Je kunt het moeilijk telkens tegen voorbijgangers zeggen.
Heeft iets rustgevends, je auto wassen. Ik zet de mijne meestal bij de garage in zo’n wasstraat. Er is daar ook de mogelijkheid het zelf te doen. Met spuiten. Dat laatste heeft mijn voorkeur. Ben daarom altijd blij als de wasstraat in gebruik is. Dan moet ik wel. Het kind in mij wordt er ook enthousiast van, lekker in de weer zijn met die spuiten en heel veel sop. Je gaat er zacht bij zingen.
Van mijn ouders herinner ik me ook dat ze altijd met een goed humeur hun auto wasten. Op zaterdagmorgen, om de veertien dagen. Volgens mij hadden ze altijd nieuw autowasmateriaal, bijvoorbeeld een borstel met glansmiddel. Mijn moeder had de leiding van het projectje en ze moesten vaak lachen. De buren deden hetzelfde, op vrolijke toon werd er veel besproken. Verdwenen taferelen.
De man bij mij om de hoek heeft eer van zijn werk. De rode auto blinkt in de ochtendzon, een bedauwde tomaat.
Ik steek mijn duim omhoog, hij ook.