Trots

Kort na de Olympische Spelen in Rio de Janeiro in 2016 sprak ik de coach van de zwemploeg, een aardige man die een weergaloze rust uitstraalde. We hadden het over winnen en verliezen. Hij tikte met zijn vinger op tafel: “Dat is het verschil.” 
Het was in Rio niet gegaan zoals hij had gehoopt.
“Daar werk je vier jaar aan, zeven dagen per week, vanaf de vroege ochtend tot ’s avonds laat.” Duidelijk dat hij dat een normale gang van zaken vond. Was geen klacht of teleurstelling, zo gaat dat nu eenmaal. En weer tikte hij met zijn vinger op tafel.
Ik vroeg of hij het weer zou doen.
“Ik denk het wel,” zei hij, terwijl hij naar een onzichtbaar punt in de verte staarde.
Ik dacht woensdag aan hem en zijn woorden terug, toen ik de Nederlandse roeisters op het nippertje zag verliezen van de Britse. Tikje op tafel, fractie van een seconde, zilver, geen goud zoals de mannen kort daarvoor. Zilver is natuurlijk ook geweldig, maar stelt even niets voor als je het goud bijna in handen had.
Toen ze de medailles kregen omgehangen, zag je hun sportieve klasse, ze hadden zich herpakt. Een van de vier kon haar tranen niet bedwingen. Die tranen waren vier jaar werk, zeven dagen per week.
Terwijl de Britse winnaars uit volle borst God Save the King zongen (de King moet hen thuis gehoord hebben), kwam onze ploeg niet in beeld, maar toch zag ik ze staan en voelde tranen, maar dat heb ik vaak wanneer een volkslied triomfantelijk wordt gezongen, ik maakte mee hoe ze zin hadden gehad in het Wilhelmus.
Gelukkig zag ik ze woensdagavond in het TeamNL huis, waar onder leiding van de vrolijke Rob Kemps We are the Champions werd gezongen. En ze zongen mee, hartstikke trots en blijer dan blij. Grootse kampioenen.