Trui

Misschien raar, maar ik voel schuldgevoel als ik met een grote boodschappentas vol kleren bij het afgiftepunt sta. De vrijwilliger vraagt of er ook speelgoed in zit. Ik antwoord dat er geen speelgoed in zit. De vrijwilliger zegt dat dat maar goed ook is `want speelgoed hebben we genoeg’. Hoe zit het toch met mijn schuldgevoel? Ik geef vluchtelingen kleding die ik zelf niet draag. Waarom kocht ik die dan? Een grote boodschappentas vol wijst op nonchalant koopgedrag. Aan veel kleren die ik erin stopte, hing nog het prijskaartje. Heb ik er natuurlijk afgehaald. Waarom? Ja, in het schuldgevoel mengen zich ook mespuntjes schaamte. Ik vouwde onder meer een wijnrode trui op. Ik draag nooit rood, behalve soms rode schoenen. Wat ging er door me heen toen ik de rode trui van de schap pakte en ermee naar de kassa liep. Vond ik dat er iets moest veranderen in mijn leven? Wilde ik een man worden die best een rode trui kon dragen? Dacht ik toen ik de rode trui in de kast legde: die trek ik dus nooit aan? Misschien zie ik er straks een vluchteling in lopen. Schenkt me dat voldoening? Niets van wat ik in de grote boodschappentas stopte, zal ik missen. Het is zelfs prettig dat er meer ruimte in de kast is gekomen. Daar kunnen dan weer nieuwe kleren in. Laat ik het zo zeggen: ik vind het niet indrukwekkend wat ik doe. Dat hoor je immers vaak de afgelopen dagen. Dat onze spontane hulp indrukwekkend is. Dus dat we weggeven wat we zelf niet nodig hebben. We moeten zuinig zijn op het woord `indrukwekkend’. Het zou indrukwekkend kunnen zijn als we eens stevig gingen nadenken over hoe het moet met de vluchtelingen en ons. Nu zijn we nog indrukwekkend bezig, maar kan dat over een paar jaar nog worden gezegd? Ajax heeft voor vanavond voor de wedstrijd tegen De Graafschap driehonderd vluchtelingen uitgenodigd. Is misschien goed. Zien de vluchtelingen dat we niet alleen maar indrukwekkend zijn.