Verbinding

Maandag kreeg ik een bericht van de Nederlandse Spoorwegen: vanaf zondag rijden er meer treinen. Om te voorkomen dat we ons meteen afvroegen hoe dat ineens kan, schreven ze erbij dat ze meer personeel hebben aangenomen. Vandaar `de positieve verbeteringen’. Stond er echt: positieve verbeteringen. Er is blijkbaar nog niemand daar in dienst die zegt dat je niet per se hoeft te zeggen dat verbeteringen positief zijn. 
Toch snap ik wel wat ze bedoelen, wat komt doordat ik me halverwege dit jaar heb voorgenomen niet meer te zeuren over de NS. Ze hebben het over positieve verbeteringen, omdat het verbeteringen zijn die ons positief moeten stemmen. We moeten ophouden de lip te laten hangen en dof voor ons uit te staren als het over het treinverkeer gaat. Kom op, positief zijn!
Als ik de NS was, houd ik trouwens even gewacht met het nieuws over de positieve verbeteringen. Tot bijvoorbeeld in het voorjaar wanneer er geen winter meer in de lucht zit en hooguit een lentebriesje op sommige trajecten hinder kan veroorzaken.
Misschien vinden ze het nieuws dat past bij de feestdagen in deze donkere maand. Daarom zijn veel grote stations sfeervol verlicht. Toelichting: “Op deze manier willen we reizigers een warm gevoel geven en laten zien dat onze stations een plek van ontmoeting en verbinding zijn.”
Ik ben gek op troostrijke initiatieven, maar het lukt me toch niet een station een plek van ontmoeting en verbinding te vinden. Is heel prozaïsch, maar ik hecht vooral aan de verbinding tussen punt van vertrek en de bestemming. En vaak komt die verbinding niet tot stand en inderdaad, dan ontmoet je in de stationshal veel medereizigers. Onze desoriëntatie verbindt ons, dat is waar.