Vergrootglas

Kleine dingen kunnen grote dingen zijn. In De Volkskrant lees ik een interview met ex-minister Grapperhaus. Erboven staat dat hij Wilders ongeloofwaardig als minister-president vindt. Vind ik ook. 
Ik schreef net wel dat ik het interview las, maar dat is niet helemaal waar, ik keek ernaar, ja, zo moet ik het zeggen, en ik keek vooral naar de foto die erbij hoort: de heer Grapperhaus in zijn werkkamer achter zijn bureau met daarop allerlei voorwerpen uit de avonturen van Kuifje, beeldjes en beelden. Voor het bureau staat een stapel dikke standaardwerken over die avonturen. Die heb ik gelukkig ook, daar heb ik dus geen last van. Wel van dat bureau.
Een aantal dingen is ook in een vitrine op mijn werkkamer te zien, maar heel veel ook niet. Ik heb er een vergrootglas bij gepakt om die te bestuderen.
Ik ben net als de ex-minister ook verzamelaar en mag niet mopperen: mijn verzameling mag er zijn. Er zitten ook objecten tussen die bijna niemand heeft, gekocht op rommelmarkten in Frankrijk. Ik zie ze niet op of rond het bureau van de heer Grapperhaus. Dat doet me goed, maar niet genoeg om niet jaloers te zijn op wat hij heeft en ik niet. Nou ja, of het jaloezie is, weet ik niet, het is meer onrust.
Lange tijd keek ik wekelijks op een veiling op internet en soms sloeg ik daar mijn slag, terwijl ik ook telkens een indruk kreeg van de waarde van mijn verzameling. Niets te klagen. Maar toch. Die Grapperhaus!
Tegenover me woont een collega die geen verzamelaar is, maar wel een weergaloos beeld van kapitein Haddock heeft. Ik heb het niet in het echt gezien, hij me een foto gestuurd, een paar foto’s, van verschillende kanten genomen.
Als ik naar zijn huis kijk, zie ik alleen dat!