Vers

Het is namiddag. Ik ga mijn huis uit en zie een vrouw en een jongen naderen. Moeder en zoon, ik weet het zeker. De jongen is een jaar of dertien en loopt een stukje voor zijn moeder uit. Het is te zien dat hij niet naast haar wil. Dat heeft hij nu wel gehad. De moeder houdt de fiets aan haar hand en probeert hem monter bij te houden. Leuke moeder, vind ik. Ze ziet eruit alsof ze begrijpt waarom de jongen niet naast haar door het openbare leven wil. Nog niet zo lang geleden wilde zij dat ook niet met haar ouders. Volgens mij heeft de moeder de jongen bij school opgehaald. Ik kan me niet herinneren dat mijn moeder dat deed toen ik die leeftijd had. Waarschijnlijk had ik het onverdraaglijk gevonden, terwijl mijn moeder daar in principe geen aanleiding toe gaf. Ik heb natuurlijk makkelijk praten, maar als deze moeder me stond op te wachten als ik het schoolgebouw verliet, had ik daar geen bezwaar tegen. De herfst is er nog niet helemaal, maar in de namiddag is het duidelijk dat er geen houden meer aan is. Het is het mooiste licht van het jaar. Ik gun het de moeder die haar zoon probeert in te halen. Ze zegt: `Ik heb thuis lekker vers krentenbrood.’ De jongen reageert niet op deze woorden. Misschien hoopt hij wel dat niemand ze hoort. Het komt niet eens in hem op daaraan te denken. Lekker vers krentenbrood, alsjeblieft zeg! Ik eet nooit lekker vers krentenbrood, niet omdat me dat wordt misgund, het komt gewoon niet op mijn weg. Heb er ineens enorme zin in. Maar ja, ik kan moeilijk vragen of ik even mee mag.