Vlaaien

Raar dat je er toch even over nadenkt: klein beduimeld boek uit de eerste jaren van de vorige eeuw over hoenderteelt. Ik schreef het woord nog nooit op, sprak het ook nog nooit uit: hoenderteelt.
Mijn Koningsdag duurt niet zo lang. Vrij vroeg in de ochtend loop ik over de vrijmarkt die dan nog niet in volle gang is. Ik zie niets wat me interesseert, maar daar had ik ook niet op gerekend. Graag neem ik waar wat mensen zoal bewaard hebben en nu wegdoen. Je bent getuige van fases in levens.
En dan is er ineens dat boek over hoenderteelt. 
“Een heel mooi boek,” zegt de vrouw die bij dit verkooppunt hoort. Ze is vrolijk en heeft een malle oranje muts op.
Ik zeg: “Maar ja, ik heb geen hoenders.”
De vrouw knikt. Haar oranje muts knikt mee. We wensen elkaar nog een leuke dag. Zij zegt dat het wel zal lukken, ik zeg hetzelfde. En als ik eenmaal weer thuis ben, begin ik het inderdaad een leuke dag te vinden.
Op de radio is een gesprek over de dalende populariteit van het koningshuis. Aan een deskundige wordt gevraagd wat de koning moet doen om zijn aanzien wat op te krikken. De deskundige zegt: “Hij moet zijn menselijk gezicht tonen.” Met de toevoeging: “Dat kan hij vandaag mooi doen in Maastricht.”
Dinsdagavond zag ik een korte documentaire over de voorbereidingen in Maastricht. Aan het woord kwam een jonge banketbakster die aankondigt dat de koning en de koningin mee zullen doen met het bakken van vlaaien. Nou ja, bakken, ik weet niet of ik dat goed begreep, in ieder geval zullen ze de vlaaien optuigen met ingrediënten die bij een koningsdagvlaai horen, onder meer met abrikozen (immers oranje van kleur!). Zoiets kan natuurlijk alleen maar als je een menselijk gezicht laat zien. Bingo!