Vliegertjes

In een radioprogramma ging het gisterochtend over ergernissen op vakantie. Aan mensen die zich snel ergeren, erger ik me dan weer en zeker als ze daarover ook nog uitvoerig gaan vertellen. Ik viel midden in een verhaal over ligbedden rond een zwembad en handdoeken die erop lagen, maar ja, dan moest er wel iemand op gaan liggen anders ging dat plaatsje automatisch over op een andere recreant. Zoiets. Kon in ieder geval tot conflicten leiden. Volgend onderwerp: schreeuwende kinderen. Ik zette de radio snel uit, wat ik vaker doe wanneer ik informatie hoor die niets aan me toevoegt.
Heb ik ook soms last van schreeuwende kinderen? Geloof het wel, maar weet het niet zeker, omdat ik veel waarvan ik last heb, zo snel mogelijk verdring, want als je erin gaat hangen, krijg je er alleen maar méér last van. 
Deze week zat ik op een terras aan zee en daar waren ook veel schreeuwende kinderen. Niet op het terras, ervoor en ernaast.
Ze waren hevig met een bal in de weer. Toen die bal twee keer op mijn tafeltje was gebonkt en ik die dus voor de tweede keer terug naar de schreeuwende kinderen gooide, riep ik: “Kijken jullie wel een beetje uit?”
Bijna nog voordat die woorden hen hadden bereikt, stond er een man naast me en ik wist meteen dat hij de vader was van de schreeuwende kinderen of van een van hen. Zijn hoofd zag er niet zomers uit, zijn kleren wel: op zijn korte broek en zijn overhemd stonden vrolijke vliegertjes afgebeeld, in allerlei kleuren, dansend in de wind. Hij vroeg: “Zeg, waar bemoei jij je mee?”
Zijn toon had niet de luchtigheid van de vliegertjes.
Hij draaide zich getergd om en liet me met die vraag alleen, wat ik niet erg vond, sommige vragen verdragen geen antwoord.