Vlot

Altijd gaat het over warme banden. Ik ben geneigd ieder staatsbezoek onschuldige flauwekul te vinden, maar het heeft ook iets fascinerends, vooral omdat iedereen die ermee te maken heeft, zo blij gelooft in het belang ervan. En natuurlijk is er ook een openbare verborgen agenda: bedrijven die kijken of er in het te bezoeken land wat te halen valt. Maar het zijn vooral de warme banden die in het zonnetje staan. Ik ga meestal rechtop zitten als het diner in beeld komt met de toespraken en trots geheven glazen.
Ik las een gesprek met de Vlaamse koningshuisjournalist Wim Dehandschutter. Fijne naam. De Vlaamse Jeroen Snel, maar dan bakken minder saai, wat niet zo moeilijk is.
Wim Dehandschutter legt voor de zoveelste keer met warme aandacht uit dat de Belgische koning Filip in zijn rol is gegroeid. Komt vooral door zijn vrouw: `Mathilde benadert Filip met respect. Ze zal nooit vóór hem lopen of hem onderbreken. Ze gunt hem de schijnwerpers.’
Niet het type vrouw waarvoor onze koning valt.
Over de verschillen tussen de vorsten heeft Wim Dehandschutter nog meer te zeggen. Over Filip dat die het houterig imago van zich afgeschud heeft, maar dat die `nooit echt een vlotte man’ zal worden. 
Nee, dan Willem-Alexander `de typische Hollander: iemand met een luide stem, die direct en jolig is. Dat is niks voor ons. Nederland en België hebben beide de koning die het best bij het land past.’
In de karakterisering van de typische Hollander kan ik me wel vinden: direct en jolig met net iets te veel lawaai. Loop deze dagen maar langs de terrassen. Daar zitten veel typische Hollanders zichzelf te vieren. 
Dan liever `nooit echt vlot’. Ja, te vlotte mensen vind ik altijd licht intimiderend.