Vreugde

Maandag was het, geloof ik, ja, op de Internationale Dag van het Geluk, dat ik dat filmpje zag van die koeien die eindelijk weer naar buiten mochten (lente!) en dansend van blijdschap de wei in renden. Ik werd er ontroerd vrolijk van. Die grote, logge dieren die eigenlijk niet kunnen dansen, maar toch dansten.
Ik had het ook een beetje met Henk Krol vorige week. Die wil ik niet met een koe vergelijken, nee zeg, maar ik zag hem na de verkiezingen dansend in een deuropening staan. Met die dansende bewegingen liet hij zien dat hij blij was. De heer Krol lijkt me geen begaafd en dynamisch danser. Misschien vind ik dat wel sympathiek. Mensen die fantastisch dansen, kunnen indruk op me maken, maar dan heb ik bewondering voor de prestatie. Pógingen tot een prestatie vind ik fijner.
Terug naar die koeien. Ze wisten helemaal niet hoe het precies ging, mooi dansen, ze deden maar wat, instinctief, wat maakte het uit, áls ze hun vreugde maar ruim baan konden geven.
Ik lees een artikel over slapeloosheid. Wordt vaak veroorzaakt door gepieker. Een emeritus hoogleraar van de Radboud Universiteit zegt dat het dan helpt jezelf goed toe te spreken Je moet bijvoorbeeld roepen: “Stop met die gedachte.” Of dat bij mij helpt, weet ik niet. Volgens mij ga ik me dan op een andere manier in mijn gedachten verplaatsen en denk ik namens mijn gedachten: we maken zelf wel uit wanneer we stoppen!
Nee, ik denk dan aan aangename taferelen. In de nacht van maandag op dinsdag waren dat de dansende koeien. Niet dat ik ernstig lag te piekeren, maar toch. De koeien hielpen. Ik werd verkwikt wakker en zag dat de zon scheen. Ik dans nog beroerder dan de heer Krol, maar begaf me dansend naar de douche.