Vrolijk

Mijn kinderjaren zijn al een tijdje voorbij, maar toch heb ik eruit meegnomen dat de week voor Pasen een vreemde, maar niet onaangename onrust heeft. Witte Donderdag, Goede Vrijdag, paaszaterdag – leg het maar eens uit aan iemand die van niets weet. Ik zie op televisie soms een reclamespotje van een supermarkt passeren en dan denk je toch serieus dat je op en rond Pasen vooral gek en vrolijk moet doen. Zaterdag op de markt hoorde ik een ontzettend chagrijnige vader tegen zijn dochtertje zeggen: `Je krijgt alleen maar een paashaas als je me kunt vertellen wat die met Pasen te maken heeft.’ Misschien is dat een nuttige opmerking. Uiteraard kan ik het even opzoeken, maar ik zou het nu niet weten. Zondag zat ik in de trein naar Arnhem om daar de Matthäus Passion mee te maken. Doe ik ieder jaar. Daarna kan ik er weer een tijdje tegen. Waartegen? Tegen veel. In die trein kwam ik een kennis tegen. Vroeger was hij een befaamd cabaretier, tegenwoordig schrijft hij vooral erg prettige liedjes voor musicals. Hij zei op weg te zijn naar zijn Brabantse familie en vroeg waar ik heen ging. Zijn reactie op mijn antwoord was dat hij het altijd een hele zit vond. Ik zei dat het goed was voor mijn karakter. Dat begreep hij wel. We kwamen over de paasdagen in onze jeugd te spreken. `Was het niet altijd mooi rooms weer?’ We namen afscheid met elkaar Zalig Pasen te wensen, uiteraard met een lach, want wie zegt dat nog, behalve mijn moeder en misschien nog wel een paar moeders en misschien ook vaders? We vonden het goed klinken.