Wachten

Een dingetje. Zo zeg ik het altijd. Dat ik even voor een dingetje in het ziekenhuis was. Een dingetje hoort er nu eenmaal bij. Maar een dingetje wordt al gauw een ding. Dat komt door de medische molen. Die begint te draaien en jij draait mee. En je kunt er niet uit, net zoals je niet uit een rijdende trein kunt stappen. Daarom worden we allemaal andere mensen zodra we de drempel van het ziekenhuis over zijn. Dan heb ik het niet over mensen die zwaar ziek zijn, nee, over de mensen met dingetjes, van die dingetjes waarover gezegd wordt: `Komt u over een halfjaar nog maar eens terug, dan kijken we er weer eens naar.’ Maar ze kosten altijd tijd. Hoort bij de medische molen. Maandag ging ik voor een dingetje en drie later stond ik weer in de buitenlucht. Van die drie uur is men ongeveer een minuut of twintig met me in de weer geweest. De rest van de tijd was het wachten geblazen. Het is net de NS. Ik probeer daar productief mee om te gaan. Boek lezen gaat niet. Vroeger kon ik weleens lekker wegzinken in gedachten, maar die gedachten hebben zich daar gesloten. Ik kijk om me heen of iets me vrolijk stemt - kan een project zijn. En terwijl ik dat doe, besef ik ineens dat er nauwelijks tijdschriften liggen, alleen maar een paar glossy’s voor vrouwen, maar nergens tijdschriften die De Bladen heten. Maar wat ik al zei, het was maandag, misschien is dat verversingsdag. Ik lees ze buiten het ziekenhuis nooit, maar ineens mis je ze. Hoe gaat het met Bonny? Met Roy? Met Chantal? Dat krijg je als mens met een dingetje.