Wandeling

Mijn moeder wordt vandaag negentig. Als ik dat zeg dat ik dat `een hele leeftijd’ vind, wuift ze die woorden weg. Toen de vorige eeuw nog maar voor een kwart voorbij was, werd ze geboren in het zuiden van het land. En ineens is het veel en veel later. Toen ik kind was, zei ze dat alles zo snel gaat. Mijn vader zei dat ook. Ze waren toen nog jong en ik wilde daar helemaal niets van weten, van de snelheid van het leven dus. Ik vroeg hen niet wat zij dachten toen hun ouders dat zeiden, want alle ouders zeggen dat. Ik was veel te nieuwsgierig naar alles wat komen ging en kwam er niet toe te beseffen dat een en ander zich in hoog tempo zou voltrekken. Dat het dat wel doet, weet ik inmiddels ook wel, maar ik sta mezelf niet toe daar al te lang bij stil te staan. Ik denk het daarvoor veel te druk te hebben. In mijn roman die pas verscheen, staat ergens: `Niets is lang geleden, niets.’ Over die opmerking moest ik eerder deze week in het openbaar praten en ik zei dat je even over je schouder moest kijken en dan zie je jezelf weer als kind aan de hand van je moeder. Ik geloof dat ik niet eens om hoef te kijken, want ik zie het zo ook wel: mijn moeder en ik die door het Kronenburgerpark in Nijmegen lopen. Ik heb haar hand vast, weet niet eens hoe oud ik ben, ben veel te jong om zoiets te weten. De zon schijnt, mijn moeder is vrolijk, wat ze bijna altijd is. Herinner ik me dit echt of wil ik me dit herinneren. Maakt het iets uit? Dat het zo was, weet ik zeker, maar het kan best zijn dat mijn moeder me dit later vertelde, hoe we daar liepen, moeder en zoon. Zijn dit belangrijk momenten? Dit zijn zeer belangrijke momenten. Je neemt ze mee naar de rest van je leven. De kleur van het licht, de rust van het park, de geur van zomers groen, de stem van mijn moeder, haar lach, mijn hand in de hare. Misschien zeggen we vandaag wel tegen elkaar dat die wandeling nooit echt is afgelopen.