Wankel

Ze keek weergaloos vrolijk naar binnen, de jonge vrouw die voorbij het huis stepte. Ik kende haar niet, maar door haar lach vergiste ik me misschien en hadden we toch een keer met elkaar te maken gehad. Sommige mensen kunnen zwaaien met hun lach. Daarom zwaaide ik terug.
Ze had een kordate manier van steppen, ze ging ook vrij snel, haar dynamiek straalde opgetogen vrijheid uit: wie doet me wat?
Ik voelde lichte jaloezie, moet ik zeggen. Graag zou ik me zoals zij door de stad voortbewegen, maar ik zie het niemand van mijn leeftijd doen. Waarom dat is, geen idee. 
Ik weet niet precies wanneer een mens een oudere mens is, maar het is algemeen bekend dat de oudere mens een wankel bouwsel is en sneller ten val komt dan niet oudere mensen. Misschien is daarom de step een te grote stap.
Kan de auto ook zijn. Ik ben nog geen 75, nog lang niet, maar misschien is dat ooit het geval en moet ik naar de keuringsarts van het CBR. Daarover las ik eergisteren in deze krant. Je moet dan je best doen gezond en kwiek over te komen, anders word je tot een rijtest gedwongen. Ik schrok daar erg van, ik geef het maar toe. 
Toen ik rond mijn 50ste mijn rijbewijs haalde, na een stuk of zes ontzettend mislukte pogingen, besloot ik echt nóóit meer examen te doen. Tot nu toe heb ik dat volgehouden. Op sommige dagen stemt dat besef me tevreden.
Vanwege revalidatie loop ik nu met een kruk. Als je daarmee bij de keuringsarts komt, is dat hulpstuk meteen linke soep.
“Maar ik heb een nieuwe knie, dokter.”
“Dat kan iedereen wel zeggen, meneertje. U gaat die deur daar door en daarachter staat de medische molen. Daar gaan we u aandachtig doorheen halen. Maar eerst even een vraagje: weet u wanneer u geboren bent?”