Wapenindustrie

Vrouwen zijn sterker in je berispend gadeslaan dan mannen. Ik heb al door dat er zo naar me wordt gekeken voordat ik weet wie dat doet. 
Het is verder een kwestie van niks, maar soms heb ik zin in de komkommertijd van vroeger: de statiegeldmachine in de supermarkt is kapot. Dat is die al een paar maanden om de haverklap, ik geloof sinds je er ook blikjes in kan laten taxeren. Er zijn ergere dingen, ik laat mijn twee plastic flessen vallen in de grote prullenbak die ernaast staat. Die is er waarschijnlijk niet voor niets.
En ik besef dat ik dit niet ongezien heb gedaan. Ik draai me om en daar staat ze, de berispende mevrouw, jaar of veertig, in artistieke zomerkleding die bij een beetje wind vast spectaculair gaat wapperen. Ze heeft een smal gezicht waardoor ze nog zuiniger kijkt dan mensen die geen smal gezicht hebben.
`Nou, nou,’ zegt ze zuur.
Ik wijs achter me: `Is kapot.’
`En daarom neemt u die flessen niet gewoon weer mee naar huis?’
Is geen vraag die ik kan beantwoorden, want het antwoord heb ik al gegeven door ze in de prullenmand achter te laten.
Ze ziet dat ik met stomheid ben geslagen: `Als iedereen dat deed, nou, dat zou dan een mooie boel worden.’
Ik knik vol tergend schuldgevoel en haast me naar de uitgang. Bij de informatiebalie koop ik een doosje paracetamol. Kost bijna niks. Dat zeg ik ook tegen het meisje dat me helpt. 
Dan snelt de contactuele filiaalchef van de supermarkt toe. Ze zegt: `Dat komt doordat er genoeg wordt verdiend aan de bijwerkingen van dat medicijn.’ Ze wijst fel naar het doosje paracetamol. En voegt eraan toe: `Meer dan in de wapenindustrie!’
Ze doet alsof ik heel hoog ben in die bedrijfstak. 
Ga je niet zeuren over een kapotte statiegeldmachine.