Weldadig

In bijna alle kranten stond gisteren te lezen dat Donald Duck een nieuwe buurvrouw krijgt. Nieuws dat goed is voor je humeur. Die buurvrouw heeft ook een zoontje. Eva Hamerslag en Lex, zo heten ze. Mevrouw Hamerslag is een alleenstaande moeder. 
In de wereld van Donald Duck zie je zelden gezinnen met twee ouders. Donald Duck leeft met zijn neefjes, De Grote Boze Wolf Midas alleen met zijn zoon. Er zijn veel vrijgezellen, oom Dagobert, Katrien Duck en Guus Geluk. Oma Duck weduwe. Waarom het zo zit, weet ik niet, terwijl ik toch bijna mijn leven lang lezer ben. Misschien is het voor de verhalen wat te gecompliceerd. Er is meestal al chaos genoeg.
Mevrouw Hamerslag en haar zoontje zijn eenden van kleur. Dat willen ze bij het blad graag: het moet diverser worden.
Daarom is er sinds 2016 een jongetje in een rolstoel. Uitstekend. 
Het zoontje van mevrouw Hamerslag zit een groot deel van de dag achter zijn computer. De jongere lezers van het blad zullen dat instemmend herkennen, het spiegelt hun eigen gedrag. Gelukkig jaagt Donald zijn neefjes Kwik, Kwek en Kwak vaak weg van hun schermen en moeten ze buiten lekker op avontuur gaan. Ben ik groot voorstander van.
Het valt me steeds meer op dat je zelden nog buiten spelende kinderen ziet. 
In sommige verhalen komen ook mobieltjes voor. Jammer is dat. Ons dagelijks leven wordt er lelijker door. Qua apparatuur mag het tijdschrift tijdlozer blijven.
Wat ik ook enorm hoop dat de avonturen van Midas, De Grote Boze Wolf, alsjeblieft niet veranderen. Midas is een menselijk dier met één doel: het vangen van de drie biggen, de boezemvrienden van zijn zoon. Dat lukt niet en zal ook nooit lukken. Deze voorspelbaarheid is weldadig, troostrijk ja.