Werknacht

Morgenvroeg moet ik om half acht bij de tandarts zijn. Toen die afspraak werd voorgesteld, zei ik: prima. Herinner me dat ik erbij dacht: dan is er nauwelijks tijd ertegenop te zien. Zijn weinig mensen die zich op het bezoek aan tandarts verheugen, wat me echt een nadeel lijkt van dat verder zo mooie en nuttige beroep.
Zojuist wist ik zeker dat ik voorstander ben van zo vroeg mogelijk te beginnen met het alledaagse leven dat zich normaal iets later voltrekt. Vergaderingen, bespreking met bank, garage. Dan is het ook kláár en heb je toch een ander uitzicht op de dag.
Weer werd trouwens het verlangen versterkt mijn dagindeling om te draaien, wat ik al sinds mijn negentiende wil: in de avond en nacht mijn werk doen en overdag slapen. Wat is daar zonderling aan? Moet erbij zeggen dat ik makkelijk praten heb, want ik ben al levenslang de baas over mijn eigen tijd en niemand maakt het uit wannéér ik mijn werk doe, als ik het maar doe, dat wel.
Zo’n aangename gedachte, de hele nacht gewerkt, column voor de krant de deur uit gedaan, oké, nog even naar de tandarts en daarna naar een café dat vroeg open is, mijn werknacht overdenken en me verheugen op de dromen die zich dadelijk tijdens de slaap aandienen, andere dagdromen dan normale dagdromen. Een of twee glazen wijn drinken en kijken naar de stad die tot leven komt, en de mensen die zich naar hun werk haasten, veel met zichtbare tegenzin.
Wie jou daar ziet zitten, met die wijn in de vroege ochtend, denkt vast dat er iets is misgelopen, want dat doe je niet, zo vroeg al aan de wijn, maar ik doe het wel, ik doe namelijk wat ik wil. Kun je niet altijd zeggen, maar dan wel. Met die triomf trek ik thuis de Donald Duck-pyjama aan.