Wind

Er gebeurt zo veel dat ik nog niet echt de ruimte vind om in Sinterklaasstemming te komen. Gisteren zag ik er gelukkig een, ik bedoel Sinterklaas. Hij kwam uit een grijs busje van een stukadoorsbedrijf en liep naar een flatgebouw. Busje reed haastig verder. Er was geen Piet uitgestapt, wat de kleine wandeling van Sinterklaas iets eenzaams gaf. Hij liep overigens waardig, alsof hij werd gadegeslagen door een enthousiaste menigte. Was niet zo. Er was nauwelijks een mens te zien. Ja, een man in een rood trainingspak die een kolossale hond uitliet, maar hij had zichtbaar geen interesse in Sinterklaas. Hij deed net alsof hij daar niet voortschreed. Er guurde een forse wind. Bij een lantaarnpaal stond vuilnis opgesteld, deels in zakken, maar ook los. De wind ging daar ontmoedigend mee aan de haal. Ik bleef naar Sinterklaas kijken tot hij binnen was. Gelukkig hoefde hij niet aan te bellen. 
Ik vroeg me af of het tekenend was voor de donkere dagen van dit jaar. Als we het nog niet zo lang geleden over donkere dagen hadden, doelde we op, laten we het woord maar gewoon gebruiken, gezelligheid die hoort bij ons kleine, ingewikkelde land aan de zee. Maar het is net alsof Sinterklaas die ik gisteren zag, in zijn eentje met wind tegen op weg naar een flatgebouw, symbolisch is voor verdwenen innigheid.
Hier in huis ligt op tafel een dikke speelgoedgids. Om cadeaus uit te zoeken. Ik hoor niet tot de doelgroep, maar blader die met interesse door, met in gedachten het kind dat ik was. De speelgoedgids was mijn belangrijkste document toen, in november. Vol verwachting kruiste ik veel aan. 
Later hoorde ik dat mijn moeder al in september `alles in huis’ had. `Om de drukte voor te zijn’.