Zak

Als het echt niet anders kan en het bezoek aan een tuincentrum dus van levensbelang is, zeg ik dat ik meega, (`uit solidariteit’), maar op de parkeerplaats blijf wachten. Heb niets tegen planten, maar wel tegen geurkaarsen, lelijke beelden, rare dingetjes van stro en andere ontmoedigende rotzooi. Op de parkeerplaats lees ik de krant of kijk zo opgelucht mogelijk om me heen. 
Gisteren hoorde ik ineens een vrouwenstem hoog schreeuwen: “Papa houdt vandaag niet van smurfen!” Ik keek in de richting van het geluid: een man in zomerse kleuterkleding duwde woedend een winkelwagen vol planten en van alles voor zich uit, gevolgd door een bleke vrouw, ook in zomers kleuterkleding, met een vrolijk meisje aan de hand. Dat meisje wilde de aandacht van haar vader, maar die negeerde haar fel. Het meisje werd door haar moeder smurf genoemd, want dat zei ze nog een paar keer.
De man trok de achterklep van zijn leverkleurige auto open. Was net alsof hij het voertuig pijn wilde doen. Zijn vrouw hielp hem de aankopen in te laden. Tergende stilte had zich van hen meester gemaakt. Het meisje zat op de achterbank zacht te zingen, een ontroerende prestatie.
Met de laatste aankoop ging er iets mis, een grote zak kattenbakkorrels die vast was gaan zitten aan de onderkant van de winkelwagen, scheurde met een schorre zucht doormidden en begon langzaam leeg te lopen. De vrouw liet de man staan en ging achter het stuur zitten, armen over elkaar. De man beende naar het tuincentrum, natuurlijk om een nieuwe zak te halen. De vrouw keek star voor zich uit, het meisje zong over een olifantje in het bos. 
Tien minuten later keerde man terug, niet met kattenbakkorrels, maar met een rol breed bruin plakband.