Zekerheid

Drie keer vulde ik de stemwijzer in. De eerste twee keer kwam ik niet uit op de partij waarop ik wilde stemmen. Ik merkte dat ik over sommige kwesties wat langer na moest denken dan ik dacht. Dat is natuurlijk ook het nut van de stemwijzer. De derde keer eindigde ik bij de partij die ik al een tijdje geleden had omarmd.
Die zit niet bij de partijen die nu volgens de peilingen op kop gaan, VVD en NSC, respectievelijk 26-30 en 25-31 zetels.
Dus de vraag aan de heer Omtzigt of hij premier wil worden, zal hij nog een paar honderd keer moeten beantwoorden. Hij zal moe worden van die vraag en wij niet minder. Er zijn momenten dat ik het sympathiek vind dat hij dat niet weet. Dan denk ik dat het een vorm van bescheidenheid is, maar of dat een sterke gedachte is, geen idee. Bescheidenheid is misschien niet aan de orde als je hoe dan ook vindt dat je het volk moet en kan vertegenwoordigen. Willen wij, het volk, de heer Omtzigt trouwens als premier? Zal vast onderzocht zijn, maar dat is me even ontgaan, wat weer komt omdat er zo véél aan de orde is in de kleine en grote wereld, waarbij ik ons land tot de kleine wereld reken.
Vindt de heer Timmermans het ook een eer door het volk gekozen te worden? Is er bij hem niet iets anders aan de hand: dat het een eer is dat het volk hem mag kiezen? Ik kan niet zeggen hoe het volgens mij zit. Iets in mij verhindert hem intens te volgen, wat bij meer mensen zo zal zijn, want er is nog steeds niet wat het Timmermanseffect wordt genoemd. Wie kan trouwens inspirerend uitleggen wat voor effect dat is?
Over een paar dagen nog één keer de stemwijzer. Voor de zekerheid. We doen veel voor de zekerheid, terwijl er toch maar weinig zekerheid bestaat.