Zelfvertrouwen

Wanneer hij het nodig vond, gaf mijn vader altijd zijn mening. Dus niet in alle gevallen, want soms kon je je mening net zo goed niet geven, ook omdat niet alles om en mening vroeg. Hoe dan ook, hij deed het altijd in milde bewoordingen, en genuanceerd.
Daarom waren we bij ons in de huiskamer érg verbaasd toen hij tijdens een amusementsprogramma op televisie ineens enorm uithaalde. Was ergens in de eerste helft van de jaren zestig. De zanger Gert Timmerman, van wie we nog nooit gehoord hadden, vertolkte Ik heb eerbied voor jouw grijze haren. Mijn vader maakte het wegwerpgebaar en riep: “Wat een psychopatenkop!”
Mijn moeder zei geschrokken: “Bas, alsjeblieft!”
Ik was nog jong en wist niet wat een psychopaat was, maar kijkend naar het hoofd van Gert Timmerman begreep ik dat het dan niet best met je was gesteld. Er moest dus ook iets niet deugen aan de bewondering van de zanger voor een grijs kapsel, dat je dat eigenlijk liever niet kon hebben.
Het is zo’n herinnering waarvan ik niet wist dat die nog in me leefde, maar gisteren meldde die zich toen ik in deze krant een stuk over grijs haar las, met de kop `Zilveren haardos sterkt ook het zelfvertrouwen’. Daarin gaat het niet alleen over oude mensen, maar ook over jonge die hun haar grijs (laten) verven. Het zelfvertrouwen wordt veroorzaakt doordat we grijs mooi zijn gaan vinden. Verbonden we het eerst niet met saai, waarbij ik bijvoorbeeld denk aan de grijze muis? Vreemde typering, muizen zijn levendige en initiatiefrijke diertjes.
Oké, grijs is mooi. Maar wat je weer niet weet is wanneer je een compliment moet geven en wanneer dat grijs helemáál niet de bedoeling is. Vergelijkbaar met een gezicht waaraan` iets’ gedaan is.