Zorg

Mijn fysiotherapeut vraagt aan het eind van onze bijeenkomst wat voor cijfer ik aan me klacht geef. De klacht is mijn knie, die ik jaren geleden door intensieve sportbeoefening matig functioneerbaar heb gemaakt. Ik druk me nu nogal plechtig uit, maar dat is uit respect voor de knie, een voorziening die heel wat te verduren heeft. Daarom ga ik er ook mee naar de fysiotherapeut. De knie mag best wat extra aandacht krijgen. Goed, een cijfer voor de knie. `Tussen 0 en 10,’ zegt de fysiotherapeut. Ja, die cijferreeks ken ik. Een 10, daar streefde je naar! Maar dat is hier dus anders. Als ik mijn knie een 10 geef, betekent dat dat ik erg veel last van heb. Een dikke onvoldoende zegt dat de fysiotherapeut er goed mee bezig is. Veel mensen zullen dit logisch vinden, ik niet, maar ik ga slecht met cijfers om. Het is alsof die maar niet tot leven willen komen in mijn gedachten. De fysiotherapeut ziet dat ik naar iets zoek, maar niet weet naar wat, daarom gaat hij me helpen: `Toen je hier kwam deed die knie 100% pijn, hoeveel is dat nu?’ Ik kan hierop antwoorden: `60%!’ De fysiotherapeut knikt opgelucht, hij zegt: `Ik houd ook niet van moeilijke vragen, maar ik moet ze stellen van de verzekering.’ Dat hoor ik vaak van mensen die in de zorg werken: de verzekering legt hun een taaie administratie op die heel veel tijd kost. Als ik zo’n groot verzekeringsgebouw zie, stel ik me al die administratieve gegevens voor. Ze ritselen wild door de gangen. Een stagiaire met droeve ogen buigt zich over mijn knie, zacht neuriënd.