Zuiltje

Met broodjeszaak zeg ik te weinig over de winkel waar ik zaterdag in alle vroegte voorbijloop. Ik ga er nooit naar binnen maar ik weet dat je er behalve broodjes (kleine kunstwerken met rucola) ook biologische landwijn uit Toscane kunt kopen, ambachtelijk gebak met rare glans, wel tien soort bronwater en niet te vergeten makreelpaté. Dat weet ik doordat ik tijdje geleden voor de open deur met een kennis stond te praten, en dan kun je je heel wat van het interieur eigen maken. 
Achter de toonbank bewegen pittige jonge vrouwen die er niet van gediend zijn door klanten te worden lastiggevallen, maar wel met hun mobieltjes hartstikke sociaal met zo’n beetje de hele wereld in verbinding staan. 
Het bedrijfje was een paar maanden gesloten, maar nu is het er weer vol. Gelukkig zie ik er nooit iemand die ik ken. Die zou wenkend kunnen gaan zwaaien.
Zaterdagochtend is er voor de winkel wat aan de hand. Zie ik al van een afstand. Er staat een zuiltje voor en daarop ligt of staat iets wat door een dynamische man met een hoog knotje wordt gefotografeerd. Als ik dichterbij kom, zie ik wat het is: een hotdog. Maar dan wel een zeer verzorgde: een blinkend langwerpig bruinig broodje, in het midden opengesneden, in het aldus gecreëerde bedje ligt de knakworst met daaroverheen een subtiel vlechtwerk van ketchup en mosterd en hier en daar een toefje gefrituurde uitjes. De winkel is nog niet in werking, daarvoor is het te vroeg. 
Het tafereel van de fotograferende man en de hotdog op het zuiltje wordt beschenen door zacht ochtendlicht.
“Het is niet niks,” zeg ik tegen de man die alleen maar verstoord opkijkt en verder niet reageert, natuurlijk niet, daarvoor is het allemaal te ernstig.