Zwaaien

Er zijn bewegingen waarover je niet te lang moet nadenken, want dan stagneert er iets. Bijvoorbeeld als we iemand begroeten of afscheid nemen. Je gaat een hand geven, maar hoe regisseer je de hand en dus ook min of meer de arm. Breng je je hand naar die van de ander toe of laat je je hand afwachten wat er gebeurt? Oké, de handen hebben elkaar even vast, leg je je andere hand er dan op, om het gebaar vertrouwd te maken? 
Kan ook zijn dat het de mooie gewoonte is dat je elkaar kust. Ik heb het dan niet over de tongzoen, nee, het sociale kussen (hoewel de tongzoen ook iets sociaals heeft). Zelf ben ik een beetje af van drie keer, al was het alleen al omdat het niet altijd duidelijk is aan welke kant je moet beginnen. Ik ben een voorstander van de luchtige omhelzing en daarbij één kus op één wang, maar ja, ook hier weet je niet altijd welke wang.
Het wordt ook een ding als je met je kus onderweg bent en dan het inzicht krijgt dat die niet de bedoeling is. Er moet iets anders voor in de plaats komen, maar wat? In ieder geval een aanraking, maar welke, en waar?
Is dit allemaal belangrijk. Nee! Maar zaterdag moest ik eraan denken toen ik de koninklijke familie in Amersfoort in de weer zag. Ik besefte dat zwaaien een hele kunst is. Om teleurstellingen te voorkomen mochten ze er niet mee ophouden, maar je kunt er niet al te veel variatie in aanbrengen, tijdens het zwaaien dus. Ze hebben een mooie losse manier van zwaaien, de koning en de koningin, hij kordaat, zij iets gracieuzer.
Ik weet niet hoe ik zelf zwaai, maar mij piepkleine probleem erbij is dat ik nooit weet hoe lang. Ben altijd bang dat ik te kórt zwaai. En de indruk maak opgelucht te zijn dat ik ermee op mag houden.