Zwaaien

Op mijn bureau ligt een artikel uit deze krant van dinsdag. Erboven staat: `Flirten met een mondkapje op, zo doe je dat’. Ik moet dat, geloof ik, juist niet doen, maar was toch geïnteresseerd en tegelijkertijd ook weer niet omdat het me onbarmhartig confronteert met kansen die ik laat liggen. 
Ik heb nooit zin om het over mijn leeftijd te hebben, ook omdat ik in principe ben blijven hangen bij een jaar of twintig, maar daar houd ik liever mijn mond over. Lichamelijk ben ik op een leeftijd waarop het beter is niet te flirten. Wil best, maar dan ben je al snel een ouwe viezerd, wat ik gek vind want het lijkt me niet streng aan leeftijd gebonden. Je bent ook een ouwe hippie als je zegt dat je vaak naar Bob Dylan luistert, en dat is net zo raar.
Maar goed, toen ik nog wel flirtte was dat nooit met een mondkapje op. Is geen ouwelullenopmerking, ze wáren er gewoon niet voor in het openbare leven. Ja, in Japan, maar daar flirt je niet.
Dus in principe een nieuwe situatie, flirten met een mondkapje op, en ik vind dat je zoveel mogelijk moet meemaken in je leven, hoewel ik daar soms sneller moe van word dan niet zo lang geleden.
In het artikel komen twee jonge mannen aan het woord, flirtspecialisten, zonder en met mondkapje.
Door dat mondkapje moet je sterker dan anders letten op de lichaamstaal, ook op die van jezelf, dus niet meteen, in mijn geval, voor een vrouw springen als je contact wilt. Nee, eerst belangstellend zwaaien, in alle rust, kort. Laatste is belangrijk, zeggen de coaches. Makkelijk gezegd. Ik belde een vriendin, doorgewinterd ervaringsdeskundige, en legde de kwestie voor. Wat zij dacht als ik stond te zwaaien, zonder dat ze me kende dus? 
“Ouwe gek,” zei ze.