Zwervend

Iedere columnist die weleens over het dagelijks leven schrijft, waar ook ter wereld, heeft minstens één keer de zoekgeraakte sokken in de wasmachine behandeld. Je gooit er vier paar in en er komen zeven sokken uit. Heb geen zin het over die kwestie te hebben, te saai. Wel over het resultaat, de partnerloze sokken die ik in de kast gooi. Dat gooien is niet nuttig. Eerst is het gooien, daarna de boel een beetje in een hoekje duwen, uit het zicht graag. 
Omdat het dagelijks leven anders in elkaar zit, wierp ik gisteren een blik in dat hoekje. (Ik schrijf niet zo vaak `een blik werpen’, maar nu is dat wat er gebeurde.) Ik wil niet zeggen dat ik ervan schrok, maar ik keek er van op. Ik legde ze op de grond, in het licht, om te zien welke bij elkaar hoorden. Dat vond ik na een paar minuten een geestdodende bezigheid. Hup, een vuilniszak in. 
Naast de sokken die nog wel bij elkaar horen, liggen onderboeken en boxershorts. Mijn moeder zou gevraagd hebben of ik er geen `nette stapeltjes’ van had kunnen maken. Nee, geen geduld voor. Waar is dat geduld gebleven? In sommige zitten scheuren of het elastiek is dood, hup dezelfde vuilniszak in. Naar die vuilniszak keek ik een tijdje. Waarom heb ik er jaren over gedaan om te doen wat ik net deed? 
Wat ik al zei, het komt doordat het dagelijks leven anders wordt. Binnenshuis. Meer tijd. Ik trap niet de open deur in door te zeggen dat je er iets van moet maken. 
Dadelijk begin ik aan de administratie van de eerste maanden van het jaar. Die leidt een zwervend en lui bestaan in mijn werkkamer. Die van vorig jaar moet ook nog, maar dat project is nu te kolossaal. Vind ik eind deze week vast minder groot. Alles is een kwestie van afwachten.