Geluk

Op sommige dagen lijkt de wereld kleiner en voller. Ik heb het niet over de grote wijde wereld, maar de wereld van je buurt, van de straten die bij je dagelijks leven horen. Mensen lopen bijvoorbeeld in de weg. Dat doen ze niet, jij vindt dat. Ook in de winkels is iets aan de hand. Er heerst een andere orde die benauwend is. Je loopt overal tegenaan. Door jouw toedoen valt een fles olijfolie kapot. Daarom krijg je op je kop van de nijdige vrouw achter de toonbank. Zo’n dag was het voor mij zaterdag, iets te warm met regen op komst. Ik ben op weg naar het station waar ik nog veel meer belemmeringen verwacht, ik ben op het ergste voorbereid. Maar juist door die instelling valt het reusachtig mee! Er is een mooie uitdrukking: geluk hebben. Dat heb ik! Alles wijst erop dat de trein die ik moet hebben, op tijd vertrekt. Ik loop naar het perron waar die trein dadelijk arriveert. Het perron is bijna leeg. Dat is zelden het geval. Ja, in de nacht, maar dan ben ik er nooit. Nu staat er alleen de conductrice. Ze groet me allerhartelijkst, alsof ons een reis uit duizenden wacht. Ik groet haar ook zo. Ik heb een muziektijdschrift bij me waar ik verwachtingsvol doorheen blader. Ondertussen doet de conductrice aan lichte gymnastiek, charmante rek- en strekoefeningen. Als ze haar armen een paar keer zo beweegt alsof ze iemand wil omhelzen, komt er weer ruimte in de wereld. Ik haal diep en opgelucht adem. Ik hoop dat ze straks mijn kaartje komt controleren. Ook dat is later het geval! Ze beweegt soepel als de zomerwind.