Dwalen

Even aan een vrouw ruiken – het is helaas niet de bedoeling. Behalve natuurlijk als het een vrouw is, met wie je op intieme voet staat. Hoe kom ik hierop? Ik zag een filmpje van de benoeming van de nieuwe Amerikaanse minister van Defensie, Ash Carter. Zoals altijd speelt de echtgenote van de nieuwe bewindsman een rol in dit tafereel. Ze staat achter hem, Stephanie. Ze wordt vastgehouden door de Amerikaanse vicepresident Joe Biden, nogal stevig, alsof hij wil voorkomen dat ze de benen neemt. Ineens buigt hij zich naar haar oor en fluistert daar iets in. Vervolgens laat hij haar los. Het commentaar luidt: de vicepresident snuffelt aan mevrouw Carter. Dat is volgens mij niet zo, maar ik wil het graag even zo laten. Niet snuffelen – dat vind ik weet wat anders dan ruiken. Snuffelen is net alsof je naar iets op zoek bent. Ruiken is je even bezighouden met een geur. Dat vage verlangen voel ik ook vaak. Een vrouw passeert en als ze alweer weg is, blijft er iets van haar hangen, iets wat doet denken aan een windstille ochtend aan zee, het begin van een dag vol geheimzinnige beloften. Graag zou ik haar inhalen en vragen of ik nog een keer mag ruiken. Maar ja, dat kan dus niet. Zo zijn onze manieren niet. En het is echt zónder bijbedoelingen. Alleen maar even dwalen door het kleine, lichte verhaal van een geur. Al gauw is het argument: als iedereen dat gaat doen, is het einde zoek en zijn de rapen gaar. Misschien gaat het me ook om het vergaren van de moed te zeggen dat zoiets in je leeft. Kwaadaardig is het niet.