Beetje jaloers las ik gisteren in deze krant het stuk over `het slimste dorp van Nederland’. Dat is Son en Breugel waar gemiddeld de meeste uitvinders wonen.
Spanning en ontspanning kunnen zich soms prettig mengen. Ik heb het bij het kijken naar een horrorfilm. Doe ik niet vaak, maar soms heb ik zin in de spanning die dat kan veroorzaken. Maar meer nog reken ik op de ontspanning die me vervult omdat ik het zelf allemaal niet hoef mee te maken. Is natuurlijk ook de bedoeling van het amusement dat die films moeten bieden. Dadelijk verlaat je kalm de bioscoop en loop je door de lauwe avondlucht weer naar huis. Of je zit lekker op de bank in je eigen omgeving waar niets aan de hand is behalve dat jij er woont.
Kan me niet herinneren dat het in deze eeuw zo lang over nette kleren ging: die van Caroline van der Plas, die ze niet heeft en niet aan wil. Ook daarom ziet ze er niets in premier van Nederland te worden. Daarbij heeft ze ook vliegangst. Het is niet mijn partij die ze leidt, maar ik ben erg gesteld op haar oprechtheid. Kunnen veel van haar collega’s wat van leren. Doordat het er zo vaak over ging, ben ik ook blijven hangen bij die nette kleren. Al in mijn kindertijd voelde ik verzet tegen veel wat net of netjes moest zijn.
`Nee Boris, dat is niet de bedoeling!’ Halverwege de jaren 90, Boris is de naam van een hond die is komen logeren, want zijn baasjes zijn in een ver buitenland. Een vrolijke, forse boxer. Wanneer ik met hem in het park wandel en hij de vijver ziet, breekt de hond in hem voluit los: de riem rukt hij uit mijn hand, hij stormt naar voren en duikt nogal koddig in het stille water. En ik sta dan dus aan de waterkant te roepen: `Nee Boris, dat is niet de bedoeling.’ Een vrouwenstem naast me: `Dat doe je niet goed.’
Vrouwen zijn sterker in je berispend gadeslaan dan mannen. Ik heb al door dat er zo naar me wordt gekeken voordat ik weet wie dat doet. Het is verder een kwestie van niks, maar soms heb ik zin in de komkommertijd van vroeger: de statiegeldmachine in de supermarkt is kapot. Dat is die al een paar maanden om de haverklap, ik geloof sinds je er ook blikjes in kan laten taxeren. Er zijn ergere dingen, ik laat mijn twee plastic flessen vallen in de grote prullenbak die ernaast staat. Die is er waarschijnlijk niet voor niets.
Net iets te vaak hoor ik over leeuwinnen spreken als het over de Nederlandse vrouwen gaat die aan het andere eind van de wereld voor de wereldbeker voetbal spelen. Als je een typering te vaak hoort, verliest die aan kracht. Ook in het enkelvoud: de leeuwin Beerensteyn van wie de enkelblessure gelukkig meevalt. Misschien moet het stoer klinken, maar doet het niet. Dan heb je ineens behoefte aan de voornaam van de leeuwin, mooie naam: Lineth.
Kon er van wakker liggen als kind: van de vraag hoe alles begon. En dan bedoelde ik ook alles. Op school was ons geleerd dat God de aarde in zeven dagen had geschapen. Het was niet de meester die ons informeerde, nee, de pastoor was ervoor naar de klas gekomen, een volle man om wie veel lijflucht hing, gemengd met de knusse geur van sigaren die hij onophoudelijk rookte. Ook in de klas. Met kolossale gebaren deed hij na hoe hij dacht dat God het destijds gedaan had. Dat scheppen was niet niks.
Niets is lang geleden, maar van de televisieserie Swiebertje heb ik toch het gevoel dat het wel zo is, jaren 60 vorige eeuw. Ik keek niet altijd, had al gauw andere dingen aan mijn hoofd, de nieuwe muziek en alles wat daarmee te maken had, maar wat ik graag zag, het liefst samen met mijn vader, was wanneer de hevig besnorde politieagent (`veldwachter’) Bromsnor door de burgemeester gebeld werd. Bromsnor ging in de houding staan en met de hoorn van de telefoon aan zijn oor, salueerde hij plechtig. Voor zijn ontzag voor de burgemeester waren geen woorden.
Het kunnen kleine dingen zijn die erin hakken. Maar ja, wat is klein? Ik lees dat een rijbewijs meer dan 3000 euro kost. Twee jaar geleden was dat minder, 600 om precies te zijn, dus 2400 euro. En of het nog niet genoeg is staat er ook nog bij dat kandidaten 43 lesuren nodig hebben. Als de dag van gisteren. Zo heet het. Als de dag van gisteren herinner ik me mijn rijlessen. Niks 3000 euro. Ik wil er liever niet aan denken, maar als ik dat toch doe, denk ik: viervoudige ervan. Minstens.
Er zijn schoolgaande kinderen die straks niet rustig kunnen bekomen van de laatste lesdag. Nee, huphup naar een lange rij op Schiphol en tegen middernacht met een vertraagd vliegtuig naar een koortsig heet land in het zuiden van Europa. Ik zeg nooit dat vroeger alles beter was. Anders, dat wel.
