Fantasie

Haast niets in dit land kan zonder Bekende Nederlanders. Kan me verder niet schelen, maar begrijpen doe ik het ook niet. Ja, het kan me wel wat schelen, want soms voel ik lichte schaamte die ik niet goed kan verklaren. Ik hoorde dat er gisteren een elftal van Bekende Nederlanders is opgericht, allemaal mannen, allemaal vaders. Het gaat om voorlezen. Vaders doen dat blijkbaar te weinig en daar moet verbetering in komen. Ik vergeet meteen dat ik soms last heb van die Bekende Nederlanders, want ik snap het belang van deze actie. Goed voor taal- en leesontwikkeling, heet het deftig. Natuurlijk. Maar ook de fantasie begint dan te werken en hoe meer fantasie, hoe spannender, leuker en intenser het leven wordt. Daar kan niet vroeg genoeg mee begonnen worden. We moeten ook de intimiteit van het voorlezen niet vergeten. Ik denk aan mijn eigen vader die er niet meer is. Ik zat als heel klein jongetje op zijn schoot. In de grote fauteuil onder de schemerlamp. Hij hield mijn blote voeten vast en las sprookjes voor uit een groot rood boek. Niet alles drong tot me door, maar ik luisterde min of meer ademloos, diep onder de indruk. Het was niet alleen wat hij las, maar ook zijn stem en natuurlijk de wereld waarin we ons bevonden die even veilig als geheimzinnig was. Ik wilde helemaal niet weg uit die wereld en ook niet van zijn schoot. Toen ik later zelf kon lezen, was ik benieuwd wat ik van die sprookjes vond als ik ze zelfstandig onderging. Toen ontdekte ik dat hij er veel had bij verzonnen. Dat vond ik sensationeel.