Jano van Gool

In de Pers

Montere Weemoed II, met Thomas Verbogt & Beatrice van der Poel - Gezien op 2 maart 2022, OBA Theaterzaal, Amsterdam  ... - Kester Freriks in: Theaterkrant lees meer
The Tree of Life. Soeben ausgelesen: Thomas Verbogt – „Wenn der Winter vorbei ist“ (2020) - Keine 100 Seiten und auch keine 50 Seiten, nein genau eine einzige Seite brauchte es.... - David Wonschewski in:  lees meer
Nieuwe roman van Thomas Verbogt, een wrokloze boomer - Thomas Verbogt zoekt naar manieren om van het leven te houden en er zin aan te geven.... - Rob Schouten in: Trouw lees meer

Recent

Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd

Maarten

Wie denkt er nog weleens aan de cabaretier Bert Klunder die zeven jaar geleden erg jong overleed? Ik wel, want ik kon zéér met hem lachen. En die mensen vergeet je nooit. In een theater in Alkmaar herdachten we hem toen, een bijeenkomst vol vrolijke melancholie. Maarten van Roozendaal zong een lied dat hij, meen ik, ter plekke bedacht. Hij somde de namen op van groepjes mensen die het leven vól maakten, en daar hoorde Bert de hele tijd bij. Zoiets. Het was zo’n simpel lied dat het nauwelijks valt samen te vatten. Maarten ging maandag dood, ook erg jong, ook hij maakte het leven vol. 51 jaar. Veel te jong, zullen sommige mensen zeggen, maar waarschijnlijk verzette hij zich daartegen: hoezo té jong? Hij heeft gulzig geleefd, soms was ik daarbij, ik kende hem niet goed, maar wel goed genoeg om me altijd op hem te verheugen. Ik werkte weleens samen met zijn vrouw die regisseur is. En als ik dan bij hen thuis was, vulde Maarten je met zijn intensiteit helemaal op. Tintelend was dat. Je werd er altijd sterker van. Zijn laatste brief kreeg ik een paar weken geleden. Hij schreef dat het terras op de hoek er even niet in zat. Zijn manier van afscheid nemen. Ik schreef een tijdje terug een verhaal voor hem dat in het boek Om Te Janken Zo Mooi staat, een boek dat hij min of meer zelf samenstelde, ook een afscheid. Ik schreef: `Zo gaat dat, zo leven we, zo leeft het leven ons. We maken elkaar mee en dan verdwijnen we in verschillende richtingen.’ Hij had zich nog vaag op deze zomer verheugd, maar die kwam te laat.

Columns

  • In een Donald Duck uit mijn jeugd lees ik een avontuur van de Hiawatha, een kleine indiaan, toen een leeftijdgenoot. In deze Donald Duck praat hij nog zoals wij dachten dat indianen spraken als de Nederlandse taal hun taal was. Dus Hiawatha zegt: `Mij jou naar waterval brengen.’... lees meer

  • Hufterigheid en agressie zijn helaas binnenlandse zaken. Uistekend dat de minister die hierover gaat, met voorstellen voor gedragsregels komt. Misdraagt een klant zich voor het loket? Loket dicht, politie bellen. Hetzelfde geldt in de bus. De bedreigde chauffeur moet meteen stop... lees meer

  • Al een paar dagen ben ik in het dorp aan zee, mijn tweede woonplaats. De vrouw achter de kleine viskraam zegt dat ze me aanstaande woensdag al vroeg verwacht, want dan wordt de nieuwe haring gevierd. In sommige kranten zag ik al foto’s van feestelijke haringmanifestaties, maar d... lees meer

  • Vaderdag was in ons gezin altijd een wat onduidelijke manifestatie. Mijn moeder had een uitgesproken standpunt over Moederdag: uitsloverig gedoe. Ze zei dat het altijd Moederdag was als wij er waren. Helder. Mijn vader zou ons morgen graag bij elkaar hebben gezien opdat hij ons... lees meer

  • Agressieve Legopoppetjes zijn in opmars, lees ik. Ze kijken in ieder geval boos. De fabrikant zegt dat dit moet omdat voor kinderen de strijd of het conflict tussen goed en kwaad wezenlijk is. Ik speel helaas niet meer met Lego, maar kan me dit wel voorstellen. Een speelgoeddesk... lees meer

  • War

    Weer afwachten hoe het vandaag met de examendiefstal zit. Zelf hoef ik me geen zorgen te maken, maar doe dat toch omdat er veel in de war aan het raken is. Steeds meer. Begon met die wielrenners, maar het lukte me niet me over hen erg druk te maken. Wel nam ik sport weer wat min... lees meer

  • Ja, de meeste mannen zien er tegenop,’ zegt de vrouw teder en ze raakt met haar hand even mijn onderarm aan, wat ik een goed gebaar vind. Maar ik houd niet van algemeniseringen. Ik wil dus helemaal niet bij de meeste mannen horen, maar ik hoor er nu wel bij en inderdaad zie ik e... lees meer

  • Verbazingwekkend is het niet, maar toch schrikken. Ik las het gisteren, maar had het kunnen weten: veel studenten schrijven hun scriptie niet meer zelf. Het heet anders: ze worden erbij geholpen. Niet door de mensen die hen opleiden, want dat zou geen ongewone gang van zaken zij... lees meer

  • Weet u wat het is?’ vraagt de man die adviseur is. Tijdens het stellen van deze vraag knijpt hij zijn ogen een beetje toe, wat erop wijst dat ik met het antwoord niet te licht mag omgaan. We zijn in de Praxis en staan voor twee elektrische gasmaaimachines. Toen ik vroeg wat het... lees meer

  • Het is moeilijk de klantenservice van KPN te bereiken. Er is een telefoonnummer, maar als ik dat intoets gebeurt er niets. Toch staat het in een brief die ik van KPN kreeg. Er kan maar één ding aan de hand kan zijn met een nummer dat geen contact veroorzaakt: fout nummer. Vind i... lees meer

  • Van heel veel weet ik niets af. Ik wist bijvoorbeeld dat planten ziek kunnen zijn, maar niet dat ze last kunnen hebben van een depressie. Ik was op een kunstacademie en daar las ik op het prikbord een oproep. Een studente meldde dat je zieke of depressieve planten naar haar kon... lees meer

  • Er is onderzocht wat we belangrijk vinden mee te nemen naar onze vakantiebestemming. Hoog scoort wc-papier. Op het lijstje staan verder onder meer thee en koffie, drop, peper en zout, aardappelen. Zelf nam ik nooit een van deze producten mee, zelfs geen wc-papier, hoewel ik het... lees meer

  • Soms komt me iets net te laat ter ore of onder ogen. NS-topman Bert Meerstadt vertrekt. Bij de NS dus. Meestal hebben topmannen nog meer ijzers in het vuur, maar daar gaat het nu niet om, hij gaat weg bij de NS. Ik heb het liever niet meer over die organisatie, maar nu lees ik d... lees meer

  • Terwijl ik door het huis loop dat dadelijk niet meer van mij zal zijn, vraag ik me af hoe vaak ik in mijn leven verhuisd ben. En ik vind het vreemd dat ik me die vraag nog nooit gesteld heb. Het zijn immers belangrijke en ingrijpende gebeurtenissen. Ik kom op negen keer en dan t... lees meer

  • In een reclamespotje vertelt een supermarktketen ons dat we niet iedere dag vlees hoeven te eten. Dan ben je dus flexitariër. Toen ik dat voor het eerst hoorde, vroeg ik me af of ik het nodig vond dat er voor alles een woord is. Ja, liever wel, maar het moet dan wel een woord zi... lees meer

Pagina's