De Donald Duck van vorige week was een dierendagnummer. Daar zorgt het tijdschrift ieder jaar voor, natuurlijk ook omdat de hoofdpersonen van de meeste verhalen die erin staan, zelf dieren zijn. Ik heb het aandachtig gelezen, wat ik iedere week doe. Het houdt me scherp, denk ik... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Vosje
Ben even kwijt wanneer de zomertijd ook alweer inging en ook of de klok een uur vooruit of achterwaarts moest. Mijn emotionele zomertijd begint echter vandaag, vanmiddag om precies te zijn: de damesfinale op Wimbledon. Dat is ieder jaar zo. Damesfinale en het jaar zakt in twee stukken uit elkaar. Daar kunnen de barbecue op het Binnenhof, toch altijd een ietwat ontluisterend tafereel, en de herenfinale morgen niet tegenop. Vind ik de finale heren dan niet spannend. Natuurlijk! Enorm! Maar de damesfinale heeft een andere uitstraling. Wat het precies is, kan ik niet uitleggen, misschien komt dat nog wel een keer. Twee boeiende meisjes zijn het vandaag. Marion Bartoli is onnavolgbaar hyper. Wat ik vooral aangenaam vind is dat ze altijd een denkbeeldige bal woest moet wegmeppen als ze wacht op de tweede opslag van de tegenstandster. Daar krijg ik energie van. En het Duitse meisje, Sabine Lisicki, lijkt een tennispartij leuk te vinden. We zien haar bijvoorbeeld vaak lachen, wat in deze kringen zeldzaam gedrag is. De vaders van deze sportvrouwen spelen ook een belangrijke rol, maar het lukt me niet me daarin te verdiepen. Als ik naar de moeder van Sabine Lisicki kijk, lijkt me die trouwens ook niet uit te vlakken. Goed, in de namiddag ga ik lekker in mijn zomertijd hangen en mijn best doen hier en wat komkommerberichten op te vangen, want dat soort nieuws hoort ook bij de zomertijd. Misschien kan iemand me zeggen of er op de Veluwe al een vreemd dier is gesignaleerd. Bulgaars vosje met vriendelijke vissenogen.
Columns
-
-
Op de fiets steek ik fluitend een drukke weg over, vroeg in de ochtend. Een tintelende herfstdag. Op sommige dagen heb je het gevoel dat je meteen al goed bezig bent, dat je er prima voor zorgt dat alles in orde is. Terwijl ik die straat kruis, houden me ineens twee onverwachte... lees meer
-
Veel nieuwe woorden zijn lelijk. Misschien komt het doordat ze te snel in omloop worden gebracht. Ik las gisteren voor het eerst `socialbesitas’ en wenste er meteen niets mee te maken hebben, terwijl ik toch een kind van deze tijd wil blijven. Het is de titel van een boek dat de... lees meer
-
Al erg lang ben ik klant van de Nederlandse Spoorwegen. Ik heb een kaart waarmee ik met korting kan reizen, wat ik vaak doe. Ik wil dan van punt A naar punt B en het liefst binnen de tijd die daarvoor staat, dus graag op tijd vertrekken en op tijd arriveren. Meer is niet nodig!... lees meer
-
In een boekwinkel hoor ik twee vrouwen in gesprek over hun tuinen. Ineens zegt een van de vrouwen, de aanleiding is me ontgaan: `Dat noem ik nu een ik-momentje.’ Ze heeft een vriendelijke stem. Het woord ken ik niet, ik-momentje. Het zal het vast weleens langs me heen zijn gewaa... lees meer
-
Een vriendin nodigt me uit voor haar verjaardag. Ze zegt dat ik geen cadeau hoef mee te nemen, want ze heeft alles al. Streng voegt ze eraan toe: `En zeker niet van die hebbedingen!’ Ik spreek steeds vaker mensen, ook crisisgevoelige, die zeggen dat ze `alles al hebben’. Misschi... lees meer
-
Uitdrukking die ik nog maar weinig hoorde: zo lek als een mandje. En ineens kwam die een paar keer voorbij, eerst op de radio, daarna in kranten. Als je een keer of vijf achter elkaar hoort of leest dat iets zo lek is als een mandje, gaan die woorden dwingend om aandacht vragen.... lees meer
-
Het Lichtpuntje. Zo heet het restaurant in het ziekenhuis waar ik de laatste tijd zo nu en dan kom. Ik heb een begeleidende functie, ben zelf geen patiënt, voor zover je kunt weten of je patiënt bent of niet. Vooral als ik door een ziekenhuis loop, ben ik ervan overtuigd dat ik... lees meer
-
Deze week verschijnt er een boek dat ik graag zal lezen. De 26-jarige Bram van Montfoort deed een jaar lang internet en zijn mobiele telefoon de deur uit en vroeg zich af wat er met hem gebeurde. Daar gaat dat boek dus over. Ik ga het niet meteen lezen, pas over een paar weken,... lees meer
-
In een café zit ik gisterochtend een krant te lezen als er vanaf een belendend tafeltje ineens een naam uit een ver verleden naar me toe tuimelt. En het wonderlijke is dat die naam wordt uitgesproken door twee jonge mensen. Ik vind dat zo wonderlijk dat ik het liefst hun gesprek... lees meer
-
Op de markt passeerde me een vrouw die enorme haast had. Onder haar jas vandaan wapperde een lange strook wc-papier. Die gaf haar haast een speciale dynamiek. De afgelopen dagen ging het vaak over de participatiesamenleving. Is iets anders dan een verzorgingsstaat. Nog niet zo l... lees meer
-
Mensen die mij kennen, weten dat ik geen voorstander ben van de overbodige mededeling. Dus als je iets hebt laten vallen, zeggen dat je iets hebt laten vallen terwijl je wijst naar wat je hebt laten vallen. Probeer ik te vermijden, maar maak me er toch nog weleens schuldig aan.... lees meer
-
Even kijk ik naar een vrouw die haar hond uitlaat, en graag wil dat de huisvriend met een tennisbal in de weer is. Ze heeft daarom een instrument bij zich dat iedereen kent, maar waarvan ik de naam niet weet. Waarschijnlijk te koop bij Blokker. Laten we zeggen: een werper. Een l... lees meer
-
Een vriend van me schreef een kinderboek met een zebra in de hoofdrol. Daarom werd het boek in de dierentuin ten doop gehouden, in de nabijheid van zebra’s die zich belangstellend gedroegen. En er waren uiteraard veel jonge kinderen, de doelgroep van het boek, kinderen in de voo... lees meer
-
Ooit droomde ik dat ieder mens maar een beperkt aantal vragen mocht stellen, zodat je dus over iedere vraag goed moest nadenken voordat je die verwoordde. Geen fantastische droom, want vragen kunnen het leven avontuurlijk maken en dan vooral de vragen die onverwachte antwoorden... lees meer