Aandacht

Fascinerend dat er aan de Vierdaagse wandelaars meededen die zich per taxi van controlepost naar controlepost lieten vervoeren. Of op de fiets sprongen. Dit jaar kan dat niet meer, want er zijn nu ook mobiele controleurs van wie niemand weet waar ze hun werk zullen doen. Ze letten ook op de kleding van de deelnemers. Die moet betamelijk zijn. Ben ik een groot voorstander van. De Vierdaagse is een internationaal festijn, maar vooral Nederlanders kunnen qua kleding beschamend omgaan met warm weer. De controleurs moeten ook voorkomen dat er in tuinen geplast wordt. Er zijn voldoende toiletten langs de route. Maar ja, als iemand toch aan het wildplassen is, zijn de rapen natuurlijk al gaar. Graag lees ik zaterdag een evaluatie. Goed, terug naar de wandelaars die willen meedoen zonder te wandelen. Je kunt zeggen dat het belachelijk is, en dat is het ook, maar we hebben ook met een interessante kwestie te maken, want waarom zou je dat doen? Weddenschap waarin je op het laatste moment toch geen zin hebt, maar je kunt niet meer terug. Kan. Gezichtsverlies is een teer punt. Ook is het mogelijk dat je té vaak geroepen hebt dat je die Vierdaagse `wel even’ zult lopen en vlak na de start jezelf al tegenkomt, zoals dat heet. Natuurlijk bestaan er ook mensen  die gek zijn op medailles, in dit geval het Vierdaagsekruis, `kruis voor betoonde marsvaardigheid’ (Koninklijk besluit dd 6.10.1909). Misschien heb  je behoefte aan aandacht en is het je alleen maar te doen om het laatste uur van wandelmars, de binnenkomst over de Via Gladiola zoals de Sint Annastraat vrijdag zo stoer heet. Duizenden mensen die je toejuichen. Na de finish loop je snel terug door zijstraatjes en laat je je even later nogmaals huldigen. Daarna ga je weer naar huis waar het stil is en droevige kamerplanten om water zeuren. Je kunt er weer een jaar tegen. Als je handig bent hoef je je niet eens in te schrijven.