Aandacht

Nu weet ik waarom ik altijd muziek op heb staan als ik zit te werken, behalve natuurlijk omdat ik graag schoonheid om me heen wil. Lelijkheid leidt me af. Schoonheid trouwens ook maar anders. 
Ik lees de resultaten van een onderzoek over concentratie. De muziek tijdens het werk houdt dat deel van mijn geest bezig dat afgeleid wil worden. Dat wil de geest immers, graag en voortdurend. 
Die kantoortuinen zijn bijvoorbeeld niet goed. Leuk natuurlijk, maar ze storen. Zelf zit ik niet in een kantoortuin, maar wel in een omgeving die prikkelrijk is. Dat is inderdaad minder zodra er muziek klinkt. Muziek zonder woorden, anders ga ik daarop letten. 
Je moet juist op heel veel niet letten en aan heel veel niet denken. Ook niet aan wat je nog allemaal moet doen. Het is handig dat op een lijstje te zetten, want zo haal je het uit je hoofd. 
Ik heb dat trouwens ook als ik ergens mee zit. Als ik dat opschrijf, voor zover mogelijk, is het meteen al minder drukkend. We hebben niet voor niets de uitdrukking: ergens woorden voor hebben, of vinden. Soms is een probleem dan al voor het grootste gedeelte opgelost. 
Terug naar dat lijstje van dingen die je nog moet doen, terwijl je je éérst met iets anders moet bezighouden. Zulke lijstjes maak ik inderdaad, liefst niet te vaak, want dan zorgen ze voor haast permanente onrust. Van zo’n lijstje wil ik ook weer niet te veel werk maken, want het mag geen bezigheid worden. Dan kies je immers voor een andere bezigheid dan die echt om aandacht vraagt, juist de reden waarom je het lijstje maakt. 
Mijn probleem met het lijstje is dat ik het vaak kwijtraak. Dan kan ik me afvragen terwijl ik me op mijn werk concentreer: waar is dat lijstje ook alweer?