Aandenken

Soms betrap ik me op een gedachte die ik conservatiever vind dan ik zelf ben. Meteen vraag ik me af of zo’n gedachte niet meer iets is voor de herfst, wanneer de hemel laag en zwaar is en het vroeg donker wordt. Nu is het zomer, alles moet licht zijn en graag ook aangenaam zweverig.
Ik moet anders beginnen: CDA-leider Sybrand Buma vind ik altijd een beetje zielig. Is hij niet, ik vind het. Ik heb het gevoel dat hij voortdurend op zijn tenen moet lopen en meer moet doen dan hij kan om een aaibaar leider te zijn. Zijn mediatrainer heeft bijvoorbeeld gezegd dat hij altijd zo stellig mogelijk moet antwoorden als hem iets wordt gevraagd. Ook moet hij meer handen schudden als hij een zaal(tje) betreedt en vooral leuk bewegen als hij een toespraak houdt. Zit allemaal niet in hem, wat voor hem pleit, maar hij doet ontzettend zijn best. Ook is hem op het hart gedrukt zo nu en dan met een opvallend idee te komen: een steen in de vijver. Met zo’n idee kwam hij vorige week: terugkeer van de dienstplicht.
De krijgsmacht zet meteen de hakken in het zand: geen denken aan. Maar de heer Buma denkt niet alleen aan militaire dienstplicht. Kan ook in de zorg zijn. Of bij de politie. Hij heeft het over verantwoordelijkheid leren nemen, iets betekenen voor het land dat jou ook van alles geeft, bijvoorbeeld vrijheid en de mogelijkheid helemaal niets te doen.
En toen kwam mijn conservatieve gedachte: misschien heeft het wel wat! Terwijl die gedachte begon te ademen zag ik een foto waarop de minister van Defensie van destijds, de heer Voorhoeve, in 1996 afscheid neemt van de laatste dienstplichtigen. Hij geeft hun als aandenken een cassette met marsmuziek. En ik wist: nee, het lukt nóóit.