Aangestoken

 Morgen gaat een musical over Wim Sonneveld in première. Ik denk niet dat ik die voorstelling zal gaan zien, want ik houd niet van imitaties. Maar ik ben blij dat Wim Sonneveld weer even opgetild wordt. De Grote Drie, zo heetten ze in mijn jeugd, Wim Kan, Wim Sonneveld en Toon Hermans. Kan was alleen op de radio te horen, ja, later kwam hij ook op televisie, maar toen was hij al een beetje aan het wegzakken. Hermans en Sonneveld zorgden voor televisieavonden waar lang naar werd uitgezien. Ik herinner me de volle vrolijke huiskamer en dat iedereen er ontzettend veel zin in had. Als kind vond ik Wim Sonneveld saai, wat ik later onbegrijpelijk vond. Ik geloof dat het door de liedjes kwam. Daar hield ik niet zo van. Toen dus. Een week per jaar geef ik les op de toneelacademie van Maastricht. Voor de eerste les vraag ik de studenten iets mee te nemen waardoor ze, wat ik dan noem, `aangestoken’ zijn. Kan van alles zijn, maar er moet een moment zijn geweest dat ze dachten: dat wil ik ook, daarom wil ik aan het toneel. Vorig jaar kwam een studente met een dvd van Wim Sonneveld. Dat verraste me. Ik had een punkband verwacht, in ieder geval iets nogal wilds. Zo zag ze eruit. Nee, ze liet het lied Het Dorp zien en horen. Herfstige ochtend, uur of tien. We hadden allemaal tranen in de ogen. Na afloop vroeg ik waarom Wim Sonneveld.  Ze zei dat ze het `gewoon mooi’ vond. Ik knikte. Ik houd van alles wat gewoon mooi is. En ze voegde eraan toe dat hij terwijl hij zong nauwelijks iets deed, maar tegelijkertijd alles was.