Aanloop

Zondagavond schoof ik pas aan tegen het einde van de verlenging Kroatië-Denemarken. Ja, ik zeg de laatste tijd ook veel te vaak `aanschuiven’ als ik ergens ga zitten. Het is praatprogrammajargon en hoewel ik weinig naar die programma’s kijk, gaat zo’n woord toch in je zitten. 
Goed, ik schoof dus laat aan en toen was het gelijk en tijd voor de penalty’s. Een minuut of tien later liep Kroatië juichend over het veld en kuste Luka Modric uitzinnig van opluchting zijn kinderen. Ondertussen lieten de deskundigen in de Nederlandse studio weten dat het waardeloze penalty’s waren in een waardeloze wedstrijd. Als ze in beeld komen, kan ik de televisie uitzetten, wat ik altijd doe, maar nu zeurde hun commentaar door de beelden heen en moest ik het wel horen. Ik ken niemand, echt niemand, die graag naar hun bevindingen luistert, maar ja, ze zitten er nu eenmaal. Het is het protocol, zal ik maar zeggen. 
Misschien hadden ze gelijk en waren die penalty’s niet goed, maar dat denk ik nauwelijks als ik kijk naar hoe ze genomen worden. Het gaat me ook niet om de kwaliteit, ik ben tot op het bot gespannen. Mijn medeleven met speler en keeper is zo intens dat ik na iedere penalty even een beetje bij moet komen. 
Mijn eerste penalty zag ik in de tweede helft van de jaren vijftig. Ik mocht met mijn vader mee naar NEC in de Goffert. Ik weet niet meer tegen wie NEC speelde, maar we kregen een penalty. Die werd genomen door Mozes Bicentini, over wie ik had gehoord dat hij de eerste Antilliaanse voetballer was in Nederland. Vond ik magische informatie. Ik herinner me de doodse stilte in het stadion en de aanloop van Bicentini. Hij schoot de bal het station uit. Daarvan kon ik die nacht niet slapen.