Aanpak

Het moet een gat in de markt zijn: een kalender waarop de dagen te zien zijn die speciaal zijn. Nu is iedere dag speciaal, voor wie wil, maar ik bedoel dus een dag als gisteren: toen was het Internationale Knuffeldag. Wist ik niet. En nu ik dit noteer, ben ik, geloof ik, blij dat ik het niet wist, want wat te doen? Ik doe graag mee met alles wat het leven mooi maakt, ben dus ook bereid internationaal te knuffelen, maar heb een klein probleem met het woord: ik spreek het niet graag uit. Nu zijn er in mijn omgeving mensen die te beknuffelen zijn zonder dat ik het aankondig, maar een Internationale Knuffeldag vraagt om een brede aanpak. Dus ook voorbijgangers, de caissière in de supermarkt, maar je kunt er niet zomaar mee beginnen, je moet eerst zeggen dat het Internationale Knuffeldag is en dan voorstellen er even werk van ter maken. Ja, zo kan ik het formuleren, liever niet: `Zullen we knuffelen?’ Vind ik wat suffig klinken, net als bij de borrel `Wie wil er wat te knabbelen?’ Maar door gewoon over de Internationale Knuffeldag te beginnen, is het duidelijk wat de bedoeling is en geef je de gang van zaken meteen een officieel karakter, Dan is er nog een punt: hoe ver ga je? Knuffelen is in principe geen losbandige handeling. Nu houd ik wel van losbandige handelingen, maar misschien moet daar ook een dag voor komen. En dan vroeg opstaan om die optimaal te benutten. Nu ga ik een paar mensen bezoeken en zeggen dat het belang van gisteren me was ontgaan. En of we met terugwerkende kracht nog iets kunnen regelen?