Aantrekkelijk

Het is me niet helemaal duidelijk of we nu in de Muziek Tiendaagse zitten. Gisterochtend was er op de radio in ieder geval een montere vertegenwoordiger van de muziekindustrie en als je zou denken dat het niet zo goed gaat met verkoop van cd’s en, weer, langspeelplaten, dan is dat niet zo. Vond ik goed nieuws.
Ik weet ook wel dat ik digitaal aan alles kan komen wat ik wil beluisteren, en soms doe ik dat ook, maar ik ga ook nog graag naar de muziekwinkel om daar een beetje rond te rommelen en met iets tastbaars naar huis te lopen, in mijn geval een cd. Ik verheug me erop die thuis in het laatje van de cd-speler te leggen en terwijl ik de cd beluister, de informatie te lezen die in het doosje zit. Digitaal heb je dat allemaal niet. Is een andere vorm van genieten, ik moet nog leren me daaraan over te geven.
Het liefst zou ik weer elpees kopen, maar ik ben daar nog steeds niet aan toe. Komt door een trauma dat ik zeventien jaar geleden opliep. Een binnenbrand verwoestte veel dierbaars, ook zo’n tweeduizend elpees. Ik denk daar niet dagelijks meer aan, maar wel als in de muziekwinkel ben. Daar zie ik liefhebbers in de weer met platen die ik ken van toen.
De meisjes van wie de winkel is, kopen soms collecties op. Ik zie ze dan die platen bestuderen en die vervolgens weer in de binnenhoes stoppen en daarna in de echte hoes die er bijna altijd aantrekkelijk uitziet.
Laatst kreeg ik twee elpees cadeau van een vriendin die zei dat dit de mooiste muziek was die ze kende: Kind of Blue van Miles Davis en Porgy & Bess van Ella & Louis. Ze staan hier in mijn werkkamer. Het cellofaan zit er nog omheen. Het zijn prachtige objecten. Ik kijk er met enig ontzag naar en hóór de muziek.