Aap

Feestelijkheden kan ik aantrekkelijk vinden, maar op Koningsdag kan ik niets bedenken wat ik leuk vind om te doen, althans niets wat met Koningsdag te maken heeft. Daarom ga ik in een stil hoekje van het huis zitten lezen, maar dat huis bevindt zich in het centrum van een kolkende vrijmarkt. Vandaar dat stille hoekje. 
Gisteravond werden er door de familie al dozen het huis binnen gesleept. Ik probeer naar niets van te zeggen en ook niets over te vragen, want ik weet wat daarin zit, kennis waarmee ik weinig kan.
Toen de rust in huis was weergekeerd, keek ik in een van die dozen en ik zag mooie borden en ander serviesgoed. En verder nog wat dingetjes die vooral dingetjes zijn, beeldjes, een kleine, gehavende wereldbol en een dun boek over koningin Juliana, iemand van heel lang geleden. Ik kijk naar haar foto en voel licht heimwee naar het defilé door de tuin van paleis Soestdijk, langs het bordes met daarop de koninklijke familie. Niet dat ik aan zo’n defilé heb meegedaan, maar ik keek er graag naar, met mijn ouders en zusjes, en genoot zeer van het commentaar dat altijd begon met een opmerking over het zonnetje. Het zonnetje was een echt Oranje zonnetje of het was er juist niet, maar misschien kwam het later die ochtend, want een Oranje zonnetje hoorde er wel bij. Was heel rustgevend, vergelijkbaar met Heel Holland Bakt, maar dan anders.

Ik sloot de doos met handel voor de vrijmarkt en vroeg me af of ik er een doosje bij wilde zetten. Doosje. Ik ruim de laatste jaren veel op, maar er is nog genoeg overbodigs. Ik sta met een versleten poppetje in handen, een sympathiek lachende aap. En ineens hoor ik in mijn hoofd een vraag van vandaag: “Hoeveel moet je ervoor hebben?”