Aarde

Als kind dacht ik al na over buitenaards leven. En als ik dat in bed deed, kon ik niet in slaap komen, zo spannend vond ik het. Ik ben helaas al een tijdje geen kind meer, maar het houdt me nog steeds bezig. Naar films waarin deze kwestie een rol speelt, kijk ik zelden, want het buienaards leven dat zich daarin manifesteert, is bijna nooit bemoedigend. Dat komt door hoe wij als mensen over onszelf denken: alles wat niet op ons lijkt, kan niet veel soeps zijn. Dat is volgens mij een misverstand. Loop deze dagen maar eens over het strand. De befaamde natuurkundige Stephen Hawking gaat aan een groot onderzoek naar buitenaards leven beginnen, ik geloof het grootste tot nu toe. Daar is veel geld voor beschikbaar gesteld. Nou ja, veel, 100 miljoen dollar. Bij dit soort onderzoeken is dat niet echt veel, maar Hawking kan er wat mee. Hij acht de kans trouwens groot dat er elders in het heelal leven is, want er zijn plekken die daarvoor de condities hebben. Mijn eerste buitenaardse persoon kwam ik tegen in een boek dat ik las toen ik een jaar of acht was: Monus, de man van de maan. Hij woonde daar in de ondergrondse stad Sinopol.  Monus komt op onze aarde en wil er een betere wereld van maken. Ik herinner me er niet veel van, maar dat wel. Sindsdien keek ik wel vaak om me heen of ik niet iemand zag die op Monus leek, ook al wist ik niet waar ik precies op moest letten, wel dat ik erg op buitenaards leven hoopte. Ik piekerde zeer over wat ik bij een ontmoeting moest zeggen. Hawking waarschuwt dat we wezens van een andere planeet zullen moeten beschermen als ze ooit met ons in contact komen: `We weten niet veel over buitenaardse intelligentie, maar we weten wel veel van mensen. En dat is dat wij vaak desastreuze dingen doen.’ Het gaat niet alleen om de desastreuze dingen, denk ik. Je zult maar als buitenaards wezen toevallig hier belanden en dan bijvoorbeeld Gordon tegenkomen.