Abrupt

Het is te hopen dat iemand eens duidelijk uitlegt hoe het zit met de medicijnen tegen depressie. Is het probleem dat ze in veel gevallen niet helpen of worden ze te snel voorgeschreven?
Over mijn eigen ervaring ermee ben ik tevreden. Begin jaren negentig kreeg ik Prozac voorgeschreven. Niet door mijn huisarts, ook niet door een psychiater, maar door een internist bij wie ik was omdat ik vreemde lichamelijke klachten had. Hij liet me volledig onderzoeken en er was niets aan de hand. Ik was ook niet somber, maar kon hevig in paniek raken van veel te veel. De internist zei dat ik daarover moest praten. Dat wilde ik best, maar vond het moeilijk, wist ook niet goed waar ik moest beginnen. Toen kwam hij met Prozac, want zei hij: “Daar word je laconieker van.” Geen idee of deze opmerking deskundig was, maar hij had wel gelijk. Na een tijdje voelde ik minder geremdheid en kon ik makkelijker praten over wat er allemaal in me gebeurde en gebeurd was. En als je ergens woorden voor vindt, wordt alles helderder.
De paniek verdween, maar ik moest die Prozac toch nog blijven slikken. “Met zoiets mag je niet abrupt stoppen.” Toch deed ik dat. Ik was bij mijn zusje die in Athene woont. Het was een zachte zomerse dag. Ik had op haar dakterras een tafeltje gezet met daarop een typemachine, want er zat een boek in mijn hoofd en ik had zin daaraan te beginnen. Van waar ik zat keek ik uit over de stad, in de verte de zee. Mijn zusje bracht een glas koude witte wijn en ineens besefte ik dat ik de Prozac thuis had laten liggen. Mijn zusje zei dat ze wel even naar de apotheek ging. In Griekenland hechten ze niet zo aan recepten. Ik keek naar het uitzicht, rook de zomer en zei: “Doe maar niet.”