Abstract

Sterk zomerbericht: `Verstopte toiletten in het Olympisch dorp.’ Ik merk dat ik een beetje vaag zit te knikken. O ja, ik denk ook: Brazilianen. Ik haast me onmiddellijk met grote kracht te beweren dat ik dit niet discriminerend bedoel, ik herhaal: niet discriminerend! Wel heb ik ervaring met Brazilianen. Mijn klusjesman is een Braziliaan. Inmiddels is hij méér dan een klusjesman: aannemer. Ik ben zeer op hem gesteld en waardeer enorm al het werk dat hij doet. Ik kies er ook voor dat werk door hem te laten verrichten, en dat toch al een jaar of tien. Hij doet het niet altijd alleen, zeker niet toen hij meer een aannemer werd dan een klusjesman, nee, hij roept dan de hulp in van een vast groepje werkkrachten die hij `de jongens’ noemt, allemaal Brazilianen, vrolijke en vriendelijke mannen.
Er is één dingetje: je moet ze niet achter hun broek zitten en ook geen rare dingen zeggen als `we hadden toch afgesproken dat…’ en dan bijvoorbeeld een datum noemen waarop het karwei klaar zou zijn. Ik opper niet dat ze zo’n afspraak niet aankunnen, maar, hoe zal ik het zeggen? Ja, hij zit niet in hun systeem. Het zijn geen mannen voor systemen.
Terug naar het Olympisch dorp. De spelen beginnen volgende week vrijdag, 5 augustus. De Brazilianen kunnen heus wel een Olympisch dorp in elkaar zetten, maar, laat ik de kwestie zo samenvatten: de deadline is zo groot dat die bijna abstract is. En wat er ook bij hoort is dat de optimistische burgemeester van Rio de Janeiro zegt: `Het is normaal dat er nog wat aanpassingen moeten worden gedaan.’ Heerlijk woord in dit zinnetje is `aanpassingen’.
Ik verheug me op de volgende persconferentie van onze serieuze Chef de Mission, Maurits Hendriks.