Achttien

De bel gaat als ik net een nieuw boek heb opengeslagen. De storing staat me niet aan, maar een van de vele speerpunten in mijn opvoeding was dat ik niet alleen aan mezelf mag denken. Dus doe ik open. 
Daar staat een vage kennis die niet voor niets een vage kennis is. Die zegt: “Ik was in de buurt, dus ik dacht…” En voordat ik er erg in heb, zit hij aan de keukentafel en begint over zichzelf te spreken. Dat duurt ongeveer een uur. Daarna gaat hij weer, misschien wel naar iemand anders om het daar een uur over zichzelf te hebben.
Ik beschouw zo’n bezoek als werkbezoek: ik ben aan het werk door te luisteren in plaats van lekker te verdwijnen in een nieuw boek.
Ik kom op werkbezoek doordat ik lees over het eerste werkbezoek van prinses Alexia. Als iemand van de Koninklijke familie een kijkje gaat nemen in een bedrijf of instelling, heet dat werkbezoek, wat betekent dat de ontvangende partij hard aan het werk moet om het bezoek gestroomlijnd en waardig te laten verlopen.
Prinses Alexia is ook ingeschakeld. Ze werd pas achttien en nu moet ze meedoen aan dat soort dingen. Ik denk: laat dat meisje leuk een tijdje achttien zijn. Alsjeblieft nog niet veel plechtigheden. Haar zusje heeft het al zwaar genoeg.
Maar nee, op 9 september gaat ze in Rotterdam een schip dopen. Dat schip is naar haar genoemd: Vox Alexia. Een baggerschip is het en niet zomaar een, nee  – en nu komt er een woord waarvan ik nog nooit gehoord heb: een sleephopperzuiger. Een schip dat zand, klei en grind van de waterbodem kan opzuigen.
Vind ik tragisch voor de prinses. Net achttien, hartstikke levendig, interessant buitenbeentje ook, en dan een sleephopperzuiger moeten dopen. Ja, enorm werkbezoek voor haar.