Afwerend

“We zien wel.” Ik zeg het liever niet en hoor het ook niet graag. Komt door de eerste periode van mijn leven. Volwassenen zeiden het vaak. Dan wilde je iets, terwijl je uiteraard niet te willen had, en dan zei bijvoorbeeld de onderwijzer of een autoritaire tante bij wie je moest logeren: “We zien wel.” Met als variant: “Dat zien we straks wel.” Nooit wist ik wat ik me precies bij `straks’ moest voorstellen. Heb ik nog steeds. Hoezo straks? In sommige situaties heb ik vlammende behoefte aan concreetheid. Wat voor de een `straks’ is, hoeft het niet voor de ander te zijn.
Ik blijf even bij de kinderjaren. Als ik het wel `straks’ genoeg vond, kwam ik terug op wat ik wilde, terwijl ik niets te willen had. De onderwijzer of de autoritaire tante was ontzettend met iets anders bezig en mompelde afwerend: “Nu even niet.” Vond ik ook moeilijk. Vooral door dat `even’. Hoe lang duurde `even’? Je voelde dat wat je wilde, steeds kanslozer begon te worden, ook natuurlijk omdat je niets te willen had. Zal duidelijk zijn dat ik ook bezwaar had tegen de woorden “Je hebt niets te willen”, omdat ik er niet mee uit de voeten kon: hoezo kon je iets niet willen wat je graag wilde? Dacht ik best lang over na. Volwassenen zeiden het tegen je alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. 
“We zien wel.” Ik hoor het me deze dagen veel te vaak beloven. Ga ik nog op reis? Kan dat? Waarheen? Ben van top tot teen gevaccineerd, maar bij sommige grensovergangen zegt dat niets. Code op mijn mobieltje? Gele vaccinatieboekje? Ben voor de zekerheid naar de teststraat geweest, maar ja, de administratie daar is verstoord, testresultaten nog steeds onderweg. Ja, je gaat vervelende dingen zeggen: “We zien wel.”