Afzakkertje

Van het vroege begin van de dag houd ik zeer. In het prille dagelijks leven hangt een stilte die inspirerend is: straks gaat er weer van alles gebeuren, welke gebeurtenis breng je zelf op gang? Met de ochtendkranten ga ik soms in een café zitten dat om een uur of zeven opengaat. Er klinkt nog geen harde muziek en er zijn meer mensen als ik, met kranten en koffie voor zich en een tosti bij wijze van ontbijt.
Er zijn ook verpleegkundigen uit het ziekenhuis in de buurt. Hun nachtdienst zit erop. Op hun tafel staan glazen bier en wijn en een schaal met bitterballen. Het werk is gedaan, nog even een afzakkertje en dan naar bed.
Dit verschil in levensritme vind ik aangenaam. De orde van de dag wordt er mooi vol van. Alles gaat maar door en dat is de gewoonste zaak van de wereld.
In mijn onderzoek naar de redenen waarom ik niet meeloop met de Vierdaagse lees ik dat de wandelaars die aan hun nieuwe dag beginnen worden toegejuicht door feestvierders die net uit de kroeg komen. Nijmegen is behalve wandelcentrum ook feeststad.
Natuurlijk herinner ik me die feestelijkheden uit de tijd dat ik er nog woonde, maar die duurden nooit tot het einde van de nacht en ik weet zeker dat mijn vrienden en ik ons na sluitingstijd niet langs de wandelroute opstelden om bemoedigende teksten naar de lopers te roepen of olé, olé te zingen. Respect stond die gang van zaken in de weg.
Misschien gaat het er plezierig aan toe, geen idee. Misschien denk je als wandelaar: ik ben blij dat ik daar niet sta met een schor hoofd vol bier. Misschien denk je als feestganger: ah, zo kun je ook met je tijd omgaan. Misschien ben ik een zonderling met mijn gehechtheid aan het stille licht in de vroege ochtend.