Agenda

Bij een vriend zie ik op tafel een uit de krant gescheurde pagina liggen waarop het speelschema staat van de eredivisie 2018/2019. Zo lees ik dat op 12 mei volgend jaar Vitesse tegen De Graafschap speelt en dat kan een leuke, felle wedstrijd zijn. 
Ooit schreef ik de belangrijke wedstrijden op in mijn agenda. Als Nijmeegs jongetje die van NEC. Soms mocht ik met mijn vader mee en dat waren altijd belevenissen die me bij bleven. NEC speelde toen ook al niet in de eredivisie. In welke divisie wel, weet ik niet meer. 
Ik weet ook niet meer wanneer ik mijn eerste agenda kreeg, maar er stond in ieder geval weinig in. Ik was geen jongetje met afspraken en soms zou ik graag dat jongetje gebleven zijn. Ja, het is er nog wel af en toe, maar je ziet het niet door al die afspraken. 
Ik deed mijn best de wedstrijden van NEC mooi op te schrijven, ik deed het zelfs een keer in de kleuren van de club, iedere letter had een kleur: rood, zwart en groen.
Het noteren van de wedstrijden vond ik een belangrijke bezigheid. Alsof ik mijn kleine toekomst stevig vasthad. 
Gisteren stond ik de kantoorboekhandel te aarzelen. De nieuwe agenda (de uitgave die ik altijd koop) lag er al, een agenda voor de rest van dit jaar en natuurlijk voor heel 2019. Ik heb die nog niet gekocht, want ik zag er tegenop de data voor de rest van het jaar die in mijn huidige agenda staan, over te schrijven in de nieuwe. En ook wil ik even het gevoel hebben dat 2019 nog ver weg is. Dat is het niet. Nieuwe tijd is nooit ver weg, net zoals bijna al het verleden pas gebeurd is. Het ontkennen van die gang van zaken is haast kinderachtig. We hebben er niets over te zeggen, want we hebben de tijd niet. Die heeft ons, heel even.