Agenda

Nog voordat zondag het crisisoverleg op het Catshuis is afgelopen, weten we allemaal wat er min of meer besproken is en besloten. Zo gaat het altijd. Moet dus een functie hebben. Een psychologische. 
Zondag en gisteren zaten we behoorlijk ontmoedigd te zuchten, we vonden het allemaal al bar erg en nu blijft het nog langer erg. Vanavond is er een persconferentie, geen toespraak. Daar zit verschil tussen. Als de premier vanuit Het Torentje het woord tot ons richt, is het nog meer menens dan het was. Bovendien zijn mensen dan in de gelegenheid buiten op pannen te slaan (`uitlaatklep’). 
Een persconferentie is gewoner. Natuurlijk horen we dan wat we al weten, maar misschien is één maatregel minder vervelend. Laten we zeggen dat de basisscholen open mogen, niet meteen natuurlijk, nee zeg, maar volgende week. Dan zeggen we: ah, dat is tenminste wat, we zien licht aan het einde van de tunnel. Kan. 
Wat óók kan is dat de premier er een schepje bovenop doet en met een paar nieuwe forse maatregelen komt: avondklok, ochtendklok en als je ergens op bezoek wilt, moet je dat eerst bij de gemeente aanvragen. Komt een speciaal loket voor dat voor iedereen `toegankelijk’ is. (`Toegankelijk’ is altijd een geruststellend woord.) We schrikken en worden nog somberder, maar vinden wát we al wisten iets minder verschrikkelijk dan zondagavond en gisteren. Blijkt dat we daar al aan gewend zijn en aan de avond- en ochtendklok niet, uiteraard ook niet aan het toegankelijke loket. Daar gaat het dan de hele avond over, in onze gesprekken, in de praatprogramma’s op televisie en radio.
Dat lekken kan dus tactiek zijn en is een vast punt op de agenda van het crisisoverleg: “Dames en heren, wie lekt er?”